Στα χρόνια του Σαλαντίν

Ήταν αρχές του Μάρτη του 1193, και στους δρόμους της Δαμασκού ένα στρατιώτης περιφέρεται έχοντας κρεμασμένο στο κοντάρι του έναν νεκρικό χιτώνα και δείχνοντάς το στο λαό διαλαλεί.
«Ο αφέντης μας, πού όριζε τόσα βασίλεια καί εξουσίαζε τόσες χώρες, ο πορθητής της Αλ Καντισίγια (Ιερουσαλήμ) πεθαίνει σήμερα και δεν εξουσιάζει πια άλλο τίποτα, πέρα από τούτον τον εντάφιο χιτώνα!».

Αυτή είναι η ιστορία του Salah Ad-din Yusuf Ibu Ayyub του Σουλτάνου της Αιγύπτου, της Συρίας , της Υεμένης και της Παλαιστίνης, ιδρυτή της δυναστείας των Αγιουβιδών . Γνωστού στο δυτικό κόσμο με το όνομα Σαλαντίν .Επίσης αυτή είναι η ιστορία μιας εποχής που ο δυτικός κόσμος δεν θέλει να ξέρει ή να θυμάται.

Οι Σταυροφόροι

Ήταν παράξενα τα χρόνια εκείνα για τον Αραβικό κόσμο. Από την μία , η Δαμασκός η Βαγδάτη και το Κάιρο ήταν οργανωμένες κοινωνίες των δύο εκατομμύρια ψυχών όταν Παρίσι και το Λονδίνο ήταν λασποχώρια των πενήντα χιλιάδων ψυχών. Από την άλλη οι Σταυροφόροι είχαν καταλάβει την ιερή τους πόλη την Ιερουσαλήμ . Μπορεί οι Άραβες να έφτιαχναν Τολέδα και Αλάμπρες , μπορεί να εφεύραν την άλγεβρα και ο Αβερρόης να ήταν ο κορυφαίος φιλόσοφος της εποχής  να μελετούσε τον Αριστοτέλη και τα αρχαία ελληνικά κείμενα , αλλά οι διχόνοιες και ο ανώτερος εξοπλισμός των Δυτικών είχαν φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο τους.
Και το σοκ υπήρξε τεράστιο.
Με την κραυγή "Θέλημα Θεού!" ο Πάπας Ουρβάνος ο 2ος εξώθησε τη χριστιανική Ευρώπη σε μια φρενίτιδα διεκδίκησης της Αγίας Πόλης Ιερουσαλήμ, που κατακτήθηκε από τα μουσουλμανικά στρατεύματα που κυριαρχούσαν στη Μέση Ανατολή από τον έβδομο αιώνα.

Χιλιάδες σιδηρόφρακτοι ξανθοί πολεμιστές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα , από βασιλείς μέχρι χωρικούς , ευγενείς και τυχοδιώκτες ξεχύθηκαν στης Ανατολής τα μέρη.

Ήταν μακρύς ο δρόμος και γεμάτος αντιξοότητες . Έπρεπε πρώτα να περάσουν από τα εδάφη του Βυζαντίου. Εκεί λεηλατούν ότι βρίσκουν από την ήδη προβληματική αυτοκρατορία. Στο θρόνο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βρίσκεται «ένας μικρόσωμος πενηντάρης , με σπινθηροβόλο βλέμμα, φροντισμένη γενειάδα και ευγενικούς τρόπους». Ο Αλέξιος Κομνηνός . Ξέρει πολύ καλά ότι πρέπει να ξεφορτωθεί πάραυτα τους εισβολείς από τα εδάφη του και αυτό κάνει. Εχει μάλιστα την ευφυία να τους στρέψει εναντίον στα κοντινά μουσουλμανικά κρατίδια όπως αυτό της Νίκαιας (της Βιθυνίας) που έσφιγγαν τον λαιμό της Βασιλεύουσας.

Ετσι οι υπηρέτες του Σταυρού περνούν στην Μικρασία και ξεχύνονται εναντίον των άπιστων στα γύρω Σουλτανάτα .
Οι εμφύλιες διαμάχες των μουσουλμάνων δεν επιτρέπουν σθεναρή αντίσταση.
Μόνο η φύση φαίνεται ότι αντιστέκεται στον εισβολέα. Η χέρσα γή , τα στενά ορεινά μονοπάτια και η ζέστη του καλοκαιριού , καθυστερούν κάπως τους Φράγκους.
Στις 21 Οκτωβρίου 1097 , φωνές ακούγονται από την ακρόπολη της Αντιόχειας , της πιο μεγάλης πόλης της Συρίας . «Έφτασαν» και στα σούκ η πρωινή βουή σταμάτησε, έμποροι και πελάτες μαρμάρωσαν. Γυναίκες ψιθυρίζουν προσευχές . Ο φόβος κυριεύει την πόλη.

Επτά μήνες κράτησε η πολιορκία και στις  3 Ιουνίου του 1098 η πόλη πέφτει στα χέρια των Σταυροφόρων και ακολουθεί ανελέητη σφαγή των μουσουλμάνων κατοίκων της.

Οι ανθρωποφάγοι της Μάαρατ

Η Μάαρατ ήταν μια μικρή σχετικά πόλης νοτιανατολικά της Αντιόχειας σε απόσταση τριών ημερών πορείας και με την κατάληψη της Αντιόχειας οι Σταυροφόροι στην αρχή την αγνόησαν αλλά στα τέλη του Νοέμβρη χιλιάδες Φράγκοι , έζωσαν τα τείχη της πόλης. Κάποιοι κάτοικοί της πρόλαβαν και έφυγαν αλλά οι περισσότεροι δεν πρόλαβαν.
Η ντόπια πολιτοφυλακή από μερικές εκατοντάδες νέους της πόλης αντιστέκεται όπως μπορεί , μέχρι και κυψέλες γεμάτες μέλισσες εξακοντίζει στους πολιορκητές , για δυό εβδομάδες αλλά την νύχτα στις 11 Δεκεμβρίου του 1098 καταλαμβάνονται τα τείχη της πόλης .

«Οι Φράγκοι» γράφει ο Ιμπν αλ Αθίρ «βλέποντας τους να αντιστέκονται με τόσο πείσμα , κατασκεύασαν ένα ξύλινο πύργο που έφθανε στο ύψος του τείχους. Μερικοί μουσουλμάνοι , τρομαγμένοι και με πεσμένο ηθικό , σκέφτηκαν ότι θα αμυνθούν καλύτερα οχυρώνοντας τα πιό ψηλά κτίρια της πόλης. Κι άλλοι τους μιμήθηκαν με αποτέλεσμα ένα μέρος του τείχους να ερημώσει.... Οι Φράγκοι, σκαρφάλωσαν με σκάλες και όταν οι κάτοικοι τους είδαν στην κορυφή του τείχους , έχασαν το θάρρος τους »

Την αυγή ξεκίνησε η σφαγή. «Επι τρείς ημέρες » συνεχίζει ο Ιμπν αλ Αθίρ «πέρασαν τον κόσμο από την κόψη του σπαθιού τους σκοτώνοντας περισσότερους από εκατό χιλιάδες ανθρώπους και αιχμαλωτίζοντας πολλούς». Ο αριθμός είναι φανταστικός στην Μάαρατ πιθανότατα βρίσκονταν περίπου δέκα χιλιάδες κάτοικοι αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η φρίκη που δεν σταμάτησε στο πρώτο τριήμερο του μίσους

Ο φράγκος Ραούλ ντε Καέν γράφει κάτι που δύσκολα το χωράει το μυαλό «Στη Μάαρατ οι δικοί μας έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα στη σούβλα.»
Και ένα γράμμα στον Πάππα από τους αρχηγούς των Φράγκων έναν χρόνο μετά, γράφει ότι «ένας φοβερός λιμός έπληξε τη στρατιά της Μάαρατ που την εξανάγκασε στη σκληρή πράξη , να τραφεί με τα σώματα των Σαρακηνών»
Άλλα και ο Φράγκος χρονικογράφος Αλμπέρ ντ’ Αιξ που πήρες μέρος στην πολιορκία γράφει: «Οι δικοί μας όχι μόνο δεν ένιωθαν απέχθεια να τρώνε Τούρκους και Σαρακηνούς , αλλά έτρωγαν ακόμα και σκύλους.»

Ηταν τρομερό.

Οι Σταυροφόροι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν αρκέστηκαν στην όποια σφαγή μετά την κατάληψη της πόλης αλλά όσους επέζησαν τους μάντρωσαν και ΣΑΔΙΣΤΙΚΆ τους έφαγαν σε διάστημα δύο μηνών .

Στις 13 Ιανουαρίου 1099 το μαρτύριο της πόλης λαμβάνει τέλος . Οι Φράγκοι με δαυλούς καίνε όλα τα σπίτια και ότι ζωντανό έχει απομείνει και αποχωρούν.

Τα συμβάν θα γίνει αιτία να ανοίξει ένα τεράστιο χάσμα που αιώνες αργότερα δεν θα μπορέσουν να το καλύψουν και κάποια ανεξήγητα πράγματα σήμερα δεν είναι και τόσο.

Η κατάληψη της Ιερουσαλήμ

Βέβαια ο σκοπός ήταν η κατάκτηση της ιεράς πόλεως.

Στις 7 Ιουνίου του 1099, 12.000 πεζοί και 1.500 έφιπποι φτάνουν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Μετά από 40 ημέρες πολιορκίας, οι Σταυροφόροι κατακτούν την πόλη στις 15 Ιουλίου του 1099, και επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό: άγρια σφαγή των μουσουλμάνων κατοίκων, καθώς και των λιγοστών Εβραίων που κάηκαν ζωντανοί μέσα στη Συναγωγή τους. Σε μια ατμόσφαιρα φρενίτιδας και παραφροσύνης, αυτοί που υποτίθεται ότι υπηρετούσαν τον Θεό της Αγάπης σφάγιασαν ακόμη και τα μικρά παιδιά.

Η φοβερή σφαγή περιγράφεται από διάφορους χρονογράφους που ήταν αυτόπτες μάρτυρες. 

Ένας απ’ αυτούς, ο Φουλχέριος, αναφέρει τα εξής:

«Περίπου δέκα χιλιάδες καρατομήθηκαν στον Ναό. Αν ήσασταν εκεί, τα πόδια σας θα βάφονταν μέχρι τους αστραγάλους από το αίμα της σφαγής. Κανείς τους δεν απέμεινε ζωντανός. Δεν χαρίστηκαν ούτε στις γυναίκες και στα παιδιά».

Ο Γουλιέλμος της Τύρου:

«Δεν ήταν μόνο το θέαμα των αποκεφαλισμένων σωμάτων και των ακρωτηριασμένων μελών που ήταν σκορπισμένα παντού, τα οποία προκαλούσαν φρίκη σε όλους όσους τα αντίκριζαν. Ακόμη πιο φοβερό ήταν να κοιτάζεις τους ίδιους τους νικητές να στάζουν αίμα από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, ένα απειλητικό θέαμα που προκαλούσε τρόμο σε όλους εκείνους που τους συναντούσαν».

και τέλος ο χρονογράφος και ιερέας Ραϊμόνδος ντ’ Αγκιλέ (Raymont d’ Agiles),  σοκάρει με την ωμότητα της περιγραφής του και της χαράς !!! που δείχνει.

«Η ποσότητα του αίματος που χύθηκε εκείνη την ημέρα είναι απίστευτη… Κάποιοι από τους άντρες μας (και αυτό ήταν πιο φιλεύσπλαχνο) έκοψαν τα κεφάλια των εχθρών τους… Άλλοι τους βασάνισαν περισσότερο, ρίχνοντάς τους στις φλόγες… Σωροί από κεφάλια, χέρια και πόδια φαίνονταν στους δρόμους της πόλης. Όμως, όλα αυτά ήταν ασήμαντα σε σύγκριση με όσα συνέβησαν στον Ναό του Σολομώντος. Τι συνέβη εκεί; Αν πω την αλήθεια, θα υπερβεί τα όρια της πίστης σας. Γι’ αυτό αρκεί να αναφέρω τουλάχιστον αυτό, ότι στον Ναό του Σολομώντος και στην αυλή του οι άντρες προχωρούσαν έφιπποι με το αίμα να φτάνει μέχρι τα γόνατά τους και τα χαλινάρια. Πραγματικά, ήταν μια δίκαιη και υπέροχη κρίση του Θεού που αυτό το μέρος είχε γεμίσει από το αίμα των απίστων… Η πόλη είχε γεμίσει από πτώματα και αίμα».

Οι αέρηδες της τύχης

Όλα αυτά είχαν συμβεί λίγο πριν γεννηθεί ο Σαλαντίν Ο Σαλαντίν γεννήθηκε το 1137 στο Τιγκρίτ του σημερινού Ιράκ και ήταν Κούρδος. Ήταν το τρίτο στην σειρά αγόρι της οικογενείας του   Ο πατέρας του ο Αγιούμπ και ο θείος του Σερκούχ ήταν πολέμαρχοι - φύλαρχοι που ανάλογα με τις εξελίξεις της εποχής βρισκόντουσαν και στην υπηρεσία κάποιου Εμίρη κουβαλώντας μαζί τις οικογένειές τους από τόπο σε τόπο.
Ετσι ο νεαρός Σαλαντίν βρίσκεται να περνάει τα νεανικά του χρόνια στην πόλη της Δαμασκού όπου ο πατέρας του και ο θείος υπηρετούσαν τον  μεγάλο Χαλίφη της Μοσούλης Nur ad Din ο οποίος αφού κατέλαβε την πόλη με την βοήθεια των δύο αδερφών τους είχε ορίσει σαν ανταμοιβή διοικητή και αρχιστράτηγο αντίστοιχα
 
Τίποτα δεν πρόδιδε ότι ο κοντός , ευγενικός και συνεσταλμένος νεαρός θα εξελίσσονταν στον σημαντικότερο στρατηλάτη της εποχής του. Ζεί μια ήσυχη ζωή μέσα στο ασφαλή περιβάλλον που η κοινωνική του υπόσταση επέβαλε .
Ο νεαρός που το όνομά του σήμαινε «Δικαιοσύνη της Πίστης , Ιωσήφ γιός του Ιώβ» περιφέρεται στους δρόμους της Δαμασκού, λατρεύει αυτήν την πόλη , είναι καλός στα μαθηματικά ,έχει θεολογικές ανησυχίες ,διακρίνεται για τις επιδόσεις του στην Σουνιτική θεολογία και ταυτόχρονα είναι λάτρης του γυναικείου φύλου (ναι αυτά πηγαίναν μαζί τότε).Για πολέμαρχος  ούτε κουβέντα. Ο πατέρας μοιάζει να ντρέπεται για το ισχνό και πράο παιδί που έβγαλε και δεν θέλει να τον πολυ βλέπει σε αντίθεση με τα μεγαλύτερα  αδέρφια του.

Την ησυχία αυτή ήρθε να ταράξει ένα γεγονός. Το 1163 όταν ο Σαλαντίν ήταν 26 χρονών , εμφανίζεται στην Δαμασκό ένας καταδιωγμένος και ανατραμμένος βεζίρης της Αιγύπτου ονόματι Al  Adid  Shawar ζητώντας βοήθεια για να ξαναγίνει πάλι βεζίρης τάζοντας σαν αμοιβή τον ουρανό με τα άστρα του πλούτου της χώρας του σε αυτόν που θα τον βοηθήσει.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ