Μαΐου 20, 2019

Πήλιος Γούσης από άδολος αγωνιστής, «προδότης»



Οτι η ιστορία είναι πόρνη το είπαμε και παραπάνω. Κάποιους τους βυθίζει στην λησμονιά άλλους τους κάνει ήρωες χωρίς να τ’ αξίζουν και κάποιους άλλους από ιδιοτέλεια τους κάνει προδότες και αυτό φαίνεται προφανές  .

Ένας τέτοιος από τους αδικημένους  ήταν ο Πήλιος Γούσης .

Από γενιά σε γενιά διδασκόμαστε ότι αυτός ήταν ο υπεύθυνος για την προδοσία που οδήγησε στην πτώση του Σουλίου. Μια ρετσινιά (όπως αποδεικνύεται), που κράτησε κοντά τα 180 χρόνια.
Ο Πήλιος Γούσης, πέρασε στην ιστορία, ως συνώνυμο της προδοσίας. Είναι ο άνθρωπος που έβαλε τους Τούρκαλβανούς μέσα στο ηρωικό Σούλι αποκαλύπτοντας στο στρατό του Πασά ένα μυστικό πέρασμα.
Δίκαια, λοιπόν, θα σκεφτόταν κάποιος, πως αν θέλεις να τονίσεις την προδοτική στάση κάποιου σε οποιοδήποτε ζήτημα τότε μπορείς να χρησιμοποιείς αυτό το όνομα. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως ο Πήλιος Γούσης ουδέποτε υπήρξε προδότης, έπεσε θύμα πολιτικών ερίδων και η ιστορία έστω και μετά από πάρα πολλά χρόνια του «ζήτησε» τη συγγνώμη που του άξιζε.

Η «προδοσία» του Πήλιου Γούση



Σύμφωνα με τα όσα πέρασαν στην «παράδοση», πριν το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 ο Γούσης, παρακινούμενος από προσωπικά, πολιτικά και οικονομικά κίνητρα, συνέπραξε με τον Αλή Πασά και τον γιο του Βελή Πασά προκειμένου να «πέσει» το Σούλι στα χέρια των Τούρκων.
Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, λοιπόν, το καλοκαίρι του 1803 (και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η τρίτη προσπάθεια του Πασά να καταλάβει την κοινότητα) ο Γούσης ήρθε σε συνεννόηση με τον Βελή Πασά που είχε αναλάβει την στρατιωτική διοίκηση της πολιορκίας του Σουλίου και του πρότεινε ένα σχέδιο για την κατάληψη του ηρωικού χωριού.
Υποτίθεται πως ο Γούσης για αυτή του την προδοσία ζήτησε ως αντάλλαγμα την απελευθέρωση ενός γαμπρού του, που κρατείτο όμηρος, καθώς και την παροχή μεγάλου χρηματικού ποσού, που σύμφωνα πάντα με την «παράδοση» ήταν περίπου 9.000 γρόσια.
Το σχέδιο θα έμπαινε σε εφαρμογή στα τέλη Σεπτεμβρίου και ο Γούσης θα υποδείκνυε στους Οθωμανούς ένα αφύλακτο μονοπάτι που θα οδηγούσε στο Κούγκι, ώστε να πάρουν τις πλάτες των Σουλιωτών και να τους περικυκλώσουν. Όταν έγινε η πρωινή επίθεση και οι Σουλιώτες προσπάθησαν ν’ αντιδράσουν δέχθηκαν πυρά από πίσω τους από τους 200 Τούρκους που είχαν μπει από το βράδυ μέσα στο χωριό με την προδοσία του Πήλιου Γούση
Τελικά, οι υπερασπιστές του Σουλίου αναγκάζονται να υποχωρήσουν και αντέχουν μέχρι τον Δεκέμβρη του 1803 οπότε και συνθηκολογούν για να ακολουθήσουν όλα τα τραγικά γεγονότα (Ζάλογγο, η ανατίναξη της μπαρουταποθήκης στο Κούγκι από τον καλόγερο Σαμουήλ κ.α.) που καταγράφηκαν στην ιστορία.

Η πολιτική κόντρα με τον Τζαβέλλα και ο Περραιβός

Ο πρώτος που προσπάθησε να καταγράψει την πτώση του Σουλίου ήταν ο Χριστόφορος Περραιβός ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο για την ιστορία της ηρωικής κοινότητας. Εκεί μέσα γίνεται και η πρώτη αναφορά στην προδοσία του Πήλιου Γούση. Ο Περραιβός έγραψε στο βιβλίο του ότι «ο Γεώργιος Μπότσαρης και οι συμπέθεροί του Πήλιος Γούσης και Κουτσονίκας επρόδωσαν στον Αλή Πασά την πατρίδα τους το Σούλι».
Και εδώ ακριβώς είναι και το σημείο κλειδί της «προδοσίας» του Γούση. Μετά το θάνατο του Γεώργιου Τζαβέλλα οι Σουλιώτες προχώρησαν στην εκλογή του νέου τους αρχηγού. Ο Πήλιος Γούσης ήταν ένας από τους υποψήφιους. Ηττήθηκε, ωστόσο, από τον Φώτο τον Τζαβέλλα, γιο του θανόντος οπλαρχηγού.
Τότε υποτίθεται πως εξοργισμένος ο Γούσης άρχισε να φωνάζει, να βρίζει (με τη γνωστή αθυροστομία που διέκρινε τους περισσότερους από τους οπλαρχηγούς), να καταριέται και ν’ απειλεί. «Γαμώ τη μάνα του, όλο οι Τζαβελλαίοι θα κυβερνάνε το Σούλι; Τώρα θα τους δείξω εγώ»!

Ο Περραιβός όταν έγραφε την ιστορία του, ωστόσο, φαίνεται πως δεν ήταν και τόσο αντικειμενικός. Όντας αφοσιωμένος στη «φάρα» των Τζαβελλαίων αντιπαλευόταν με πάθος την αντίστοιχη των Μποτσαραίων στην οποία ήταν προσκείμενος ο Πήλιος Γούσης.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ένα χρόνο πριν γράψει τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του, στη Συνέλευση της Κέρκυρας, ο Χ. Περραιβός, ζήτησε από τους Σουλιώτες να τον ορίσουν πληρεξούσιο σε επιτροπή που θα μετέβαινε στη Βιέννη, να ζητήσει τη στήριξη του αυτοκράτορα Αλέξανδρου που βρισκόταν εκεί. Αναφέρεται λοιπόν, οτι ο Πήλιος Γούσης φαίνεται να τον… κατσάδιασε λέγοντάς του «Περραιβέ, οι Σουλιώται, έχουν άνδρας να υπερασπισθούν τα δίκαιά των»!
Τα παραπάνω φαίνεται να ενισχύει μια ακόμα μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Το βιβλίο του Περραιβού είχε τρεις εκδόσεις. Η πρώτη ήταν το 1803, την ίδια χρονική περίοδο με τα ιστορικά γεγονότα, δηλαδή. Σε αυτή την έκδοση, λοιπόν, ως προδότες για την πτώση και την καταστροφή του Σουλίου εμφανίζονται ο Γιώργης Μπότσαρης, ο Παλάσκας, ο Διαμαντής Ζέρβας και ο γέρος Κουτσονίκας. Πουθενά δεν υπάρχει το όνομα του Γούση το οποίο ως δια μαγείας εμφανίζεται στις επόμενες δυο εκδόσεις, του 1815 και του 1857. Μετά, δηλαδή, από το… κατσάδιασμα στη Συνέλευση της Κέρκυρας!

σημείωση:«[…] ο ιστορικός συγγραφέας Κουγιτέας δίνει μια νέα άποψη, υποστηρίζοντας ότι το σπίτι στο οποίο οχυρώθηκαν οι 200 τουρκαλβανιτες «…κατά κακήν σύμπτωσιν ανήκεν εις τον Πήλιον Γούσην, όστις κατά την ημέραν εκείνην εμάχετο απεγνωσμένως εις Κιάφαν. Το περιστατικόν τούτο και μόνο ήρκεσεν εις σύγχρονον ιστορικόν των αγώνων του Σουλίου, εξυπηρετούντα μάλλον προσωπικόν πάθος ή την αλήθειαν, να προσάψει εις τον Σουλιώτην τούτον αρχηγόν το στίγμα της προδοσίας»..

Η αποκατάσταση του ονόματος του Πήλιου Γούση

Δείτε κάτι .
Οι νόμοι του Σουλίου σε θέματα μπαμπεσιάς η προδοσίας της πατρίδας ήταν ιδιαίτερα αυστηροί και αυτό και μόνο το γεγονός έρχεται ν’ αποδείξει ότι αντί, ο δήθεν προδότης Πήλιος Γούσης, να είχε λυντσαριστεί και θανατωθεί με βάση του άγραφους ηθικούς νόμους , ακολουθεί τους συμπολίτες του στις μάχες της Ηπείρου και του Μεσολογγίου και έχει συμμετοχή στις κοινές αποφάσεις.
Μετά τη συνθηκολόγηση των Σουλιωτών, ο Γούσης βρέθηκε στην Κέρκυρα και σχεδίασε από κοινού με τους συμπατριώτες του την αντεπίθεση κατά του Αλή πασά. Ο Γούσης (το πραγματικό του όνομα ήταν Σπύρος Πούσμπος) έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας το 1819. Κάτι που δύσκολα θα γινόταν αν ήταν πραγματικός προδότης δεδομένου πως οι μυημένοι ήταν όλοι άνθρωποι απολύτου εμπιστοσύνης.
Όταν ο Αλή πασάς κηρύχθηκε από την Πύλη αναγνωρισμένος εχθρός του κράτους οι Σουλιώτες εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία για να πάρουν πίσω την πατρίδα τους. Μπροστάρης μαζί μ’ άλλους σ’ αυτή την προσπάθεια κι ο Πήλιος Γούσης• «[…] η συνέλευση των Σουλιωτών της Κέρκυρας επέλεξε μεταξύ των άλλων αντιπροσώπων της και τον δήθεν προδότη Πήλιο Γούση και τον εξουσιοδότησε να ζητήσει από τον υποναύαρχο του σουλτανικού στόλου την πατρίδα του(το Σούλι δηλαδή), που πριν λίγα χρόνια την είχε «προδώσει.»!

Επιπλέον, στην πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου συμμετείχε ο Πήλιος Γούσης μαζί με τους υπόλοιπους Σουλιώτες.
Ο Π. Τζιόβας γράφει πως «προτού αρχίσει η δεύτερη πολιορκία του θρυλικού Μεσολογγίου, 65 γυναικόπαιδα οδηγούμενα από τους Θεοδ. Λάμπρου, Λ. Βέικο, Γ. Δράκο και Πήλιο Γούση μπήκαν στην πόλη με τη φροντίδα του φιλικού Αθ. Κεφαλά, ο οποίος καταγόταν από την Πρέβεζα».
Ο Γούσης μετείχε μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλλα και 500 μαχητές και στην προσπάθεια διάσωσης της νησίδας Ντολμάς, η οποία τελικά αλώθηκε από τους Τούρκους.
Στις 3 Μαρτίου του 1826 μπροστά στο φάσμα της πείνας και μετά από την άλωση του Αιτωλικού, συνήλθαν οι καπεταναίοι στο καλύβι του Ν. Ζέρβα και ο Πήλιος Γούσης, φαμελίτης ο ίδιος, επειδή νόμισε ότι οι μη οικογενειάρχες ήθελαν να φύγουν, τους φοβέρισε με τα παρακάτω λόγια, όπως μας τα περιέσωσε ο επιστήθιος φίλος του Νίκος Κασομούλης: «Πουθενά δεν πηγαίνομεν! Βουνόν (εις ύψος) να το κάμη απ’ έξω, εδώ θα πεθάνωμεν, και όποιου (του) βαστά ο κώλος ας κάμη αρχήν και βλέπει. Ανατολικόν εδώ δεν το κάμνομεν». Μια σκληρή στάση που, προφανέστατα, ένας προδότης δεν θα τηρούσε.

Ο Πήλιος Γούσης, σκοτώθηκε τον Απριλίου του 1826 πολεμώντας ηρωικά, , στην έξοδο του Μεσολογγίου.

Το όνομα του Πήλιου Γούση είναι, πλέον, χαραγμένο σε έναν από τους τάφους στο Ηρώο του Μεσολογγίου. (Ο Περραιβός και η ελαφρότητα των μεταγενέστερων ιστορικών τον αδίκησε αλλά παραδόξως !!! η πολιτεία τον αποκατέστησε) .

Δεκεμβρίου 22, 2010

Roxelana η σκλάβα που άλλαξε την ιστορία

"Did you know that the reason why the Ottoman Empire lost its power was a woman"

Ητανε ένα βραδάκι πριν λίγο καιρό , μόλις είχε πρωτοβγεί η τσιγαροαπαγόρευση , όταν όπως είχα βγει απο την ταβέρνα που έτρωγα για να καπνίσω, έπεσα σε έναν Τούρκο.
Ο ίδιος σεβντάς του τσιγάρου μας έκανε να πιάσουμε κουβέντα που τι άλλο θα ήταν απο τα της γειτονίας μας.
-...και πώς απο εδώ τουρκε
-...και πώς σου φαίνεται η Ελλάδα τούρκε
-...και τι χαμπέρια απο την τουρκιά
ρώταγα εγώ με τα τσάτρα πάτρα αγγλικά μου.

Αυτός ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος ή κάτι τέτοιο, που έμαθε ότι γαμιόμαστε και πλάκωσε και αυτός.
Το ένα τσιγάρο έφερε το άλλο και η κουβέντα πήγε σε παλιά ιστορικά θέματα μιας και ξυνόμασταν και οι δύο.
Εγώ με την "ευγένεια του οικοδεσπότη" το πήγαινα στην συγγένεια των λαών και αυτός μίλαγε για την μεγάλη πολυπολιτισμική Οθωμανική αυτοκρατορία .
Εκεί ήταν που μου πετάει το "Did you know that the reason why the Ottoman Empire lost its power was a woman"
και μένω άναυδος.
Οχι δεν το ήξερα . Σιγά τώρα . Ποια γυναίκα ήταν αυτή, την ήξερε η μάνα της ?
Ο τούρκος σοβαρολογούσε .Roxelana την έλεγαν μου είπε και εγώ μειλίχια χαμογελούσα.
Κάπου εκεί τελείωσε η κουβέντα μας αφού είχαμε κάνει απο τρια τσιγάρα και η γυναίκα μου έστειλε τον γιο μου να δει άν είμαι καλά ή με πάτησε το τρένο.

Μαζεύτηκα μέσα λοιπόν και για να μην με νομίσει ο τούρκος τίποτα τελευταίο έστειλα στην παρέα του δύο κατοσταράκια κρασί απο αυτό που πίνανε.



Ο Σουλεϊμάν




Ηταν το 1520 όταν σε ηλικία 26 ετών, γίνεται σουλτάνος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ,ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπήςδισέγγονος τους Μωάμεθ του Πορθητή διαδεχόμενος τον πατέρα του Σελήμ Α'.
Ψηλός εξαιρετικής ρώμης άντρας με πλούσια πνευματικά προσόντα .
Σε ηλικία 7 ετών σπούδαζε στην Πολη μαθηματικά, ιστορία, λογοτεχνία, θεολογία και στρατιωτικές τεχνικές.
Στην ηλικία των 15 ετών ξεκίνησε την καριέρα του ως διοικητής οθωμανικών επαρχιών και για να γίνει σουλτάνος έκανε αυτό που ο προπάππους του όρισε. «Οιοσδήποτε από τους γιούς μου ή εγγονούς μου έρθει στην εξουσία μπορεί να θυσιάσει τα αδέλφια του για να εξασφαλίσει την ηρεμία του κόσμου». Δολοφόνησε λοιπόν αδέρφια και διεκδικητές μπαρμπάδες για να έχει το κεφάλι του ήσυχο .
Μεγάλωσε στα στρατόπεδα, όπως είπαμε είχε τις ικανότητες να επιλέγει ικανούς συνεργάτες και να αξιολογεί σωστά τις πληροφορίες των συμβούλων του.
Ήταν ευνοημένος από την μοίρα διότι κληρονόμησε από τον πατέρα του, γεμάτο θησαυροφυλάκιο, μία πειθαρχημένη χώρα και επίσης είχε κληρονομήσει τον μεγαλύτερο και καλύτερα εκπαιδευμένο στρατό του κόσμου, ο οποίος διέθετε ανώτερα στοιχεία πεζικού, ιππικού, μηχανικού και πυροβολικού. Στην καρδιά του στρατού του υπήρχαν επίλεκτες λεγεώνες γενιτσάρων.

Είχε την ικανότητα, όλα αυτά τα δώρα να τα αξιοποιήσει προς όφελος της αυτοκρατορίας, οδηγώντας την στην ακμή της δόξας και της δυνάμεως της.
Διπλασίασε τα έσοδα του κράτους με απάνθρωπη όμως φορολογία. Έκτισε πολλά δημόσια κτήρια και κοινωφελή έργα όπως υδραγωγεία, γέφυρες και δρόμους.

Το χαρέμι του








Και βέβαια σαν σουλτάνος μιας ολάκερης αυτοκρατορίας ειχε και το χαρέμι του με καμια 300αρια παλλακίδες.
Εκεί στο αυτοκρατορικό χαρέμι ζούσε η βασιλομήτωρ Βαλιδέ σουλτάν, οι αδελφές του σουλτάνου, οι παλλακίδες με τις οποίες διασκέδαζε στην κρεβατοκάμαρή του και αναρίθμητες ακόμη γυναίκες επιφορτισμένες με την οργάνωση και τη διοίκηση του γυναικωνίτη.
Η ιεραρχία του χαρεμιού είχε ως εξής : Στην κορυφή της ιεραρχίας ήταν η αξιοσέβαστη βασιλομήτωρ βαλιδέ σουλτάν, που απολάμβανε ελευθερία, δύναμη και πλούτο.
Μετά ακολουθούσε ο μεγάλος μαύρος ευνούχος, στην συνέχεια η μπας καντίν εφέντι, δηλαδή η μητέρα του διαδόχου, οι χασεκί σουλτάν, μητέρες των γιων του σουλτάνου, οι χασεκί καντίν, μητέρες των θυγατέρων του σουλτάνου και πάει λέγοντας.
Η Βαλιδέ σουλτάν κάθε χρόνο την παραμονή του Κουρμπάν Μπαϊράμ χάριζε στον γιο της και μια καινούργια σκλάβα. Ομορφότερες θεωρούνταν οι κοπέλες από τον Καύκασο, τη Γεωργία, τη Ρωσία και την Αμπχαζία, λόγω της λευκότητας του δέρματος κυρίως αλλά και της κορμοστασιάς τους.
Η τιμή αυτών κοριτσιών στα σκλαβοπάζαρα όπου τις εντόπιζαν οι προμηθευτές της Αυλής - η ηλικία τους κυμαινόταν από τις «άγουρες» 5χρονες ως τις «σιτεμένες» 20άρες - ήταν από 1.000 ως 2.000 κουρούς, τιμή ιδιαίτερα χαμηλή αν σκεφτεί κανείς ότι εκείνη την εποχή ένα άλογο κόστιζε όχι λιγότερο από 5.000 κουρούς. Μόλις το «εμπόρευμα» έφτανε στο χαρέμι εξεταζόταν από έμπειρους ευνούχους και το παρουσίαζαν στη Βαλιδέ.
Οσες από τις κοπέλες δεν ήταν μουσουλμάνες προσηλυτίζονταν στο Ισλάμ γιατί ο σουλτάνος δεν μπορούσε να κοιμηθεί με «άπιστες» και έπαιρναν καινούργια ονόματα, που ταίριαζαν στις ιδιότητες και στα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, όπως λόγου χάριν Γκιουλμπαχάρ (Ρόδο της Ανοιξης) ή Γκιουλμπεγιάζ (Ροδόλευκη). Εννιά χρόνια αργότερα, σε περίπτωση που ο σουλτάνος δεν τις επέλεγε για να περάσει μαζί τους έστω και μια νύχτα, τα κορίτσια αυτά είχαν το δικαίωμα να φύγουν και ο πολυχρονεμένος εγγυόταν για την ελευθερία τους και τις προίκιζε ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν και να μην κακοπέσουν.


Η ζωή μες το χαρέμι ήταν άνετη και πληκτική
Η ημέρα ξεκινούσε με καθαρισμό και προσευχή. Μετά έπιναν καφέ, κάπνιζαν ναργιλέ, έτρωγαν λουκούμια και πλουσιότατο γεύμα, έλεγαν τα χαρτιά. Καμιά φορά έβλεπαν Καραγκιόζη.
Έβγαιναν περίπατο στους κήπους του ανακτόρου, όπου μάζευαν λουλούδια και έπαιζαν παιδιάστικα παιχνίδια, όπως τυφλόμυγα ή προσπαθούσαν να ισορροπήσουν καθισμένες ανάποδα σε έναν γάιδαρο. Τα καλοκαίρια βουτούσαν στα σιντριβάνια για να δροσιστούν και ο σουλτάνος από το παράθυρο τούς πετούσε μαργαριτάρια και διαμάντια και διάλεγε την οδαλίσκη της νύχτας.
Ενας άλλος χώρος για την ηδονή του βλέμματος ήταν και το χαμάμ. Οι γυναίκες του χαρεμιού φημίζονταν για το μεταξένιο δέρμα τους -άλλωστε η καθαριότητα ήταν εξαγνισμός, και στο ανάκτορο υπήρχαν περίπου 30 χαμάμ.

Ντυμένες με βαριά χρυσοκέντητα υφάσματα, φορτωμένες με πολύτιμους λίθους, οι γυναίκες του χαρεμιού άλλες δέχονταν τη μοίρα τους κι άλλες ασφυκτιούσαν. Ομως, όλες όφειλαν να υπακούν στους αυστηρούς κανόνες της θηλυκής τους κοινωνίας και όποια ήταν απείθαρχη την τιμωρούσαν με ξυλοδαρμό, απομόνωση ή την απέπεμπαν από το χαρέμι και δεν είχε καμιά ελπίδα να παντρευτεί. Για τα πιο βαριά παραπτώματα (εάν έκλεβε, έκανε μάγια ή είχε σεξουαλική δραστηριότητα) η τιμωρία ήταν να την πετάξουν στραγγαλισμένη ή ζωντανή στο Βόσπορο.

«όταν ο σουλτάνος ήθελε να διασκεδάσει με κάποιες οδαλίσκες ψιθύριζε το όνομά τους στο αφτί της μπας καντίν, η οποία φρόντιζε να τις στείλει στα ιδιαίτερα δωμάτιά του. Εκεί ο πολυχρονεμένος τις παρατηρούσε με την ησυχία του και μόλις αποφάσιζε με ποια ήθελε να πλαγιάσει τής έδινε το μαντίλι του. Κι όταν η νεαρή σκλάβα, πλυμένη και καλοντυμένη έμπαινε στην κρεβατοκάμαρα του αφέντη, όφειλε να περπατήσει στα τέσσερα για να φτάσει ώς το κρεβάτι του...»
γράφει ο Ενετός πρεσβευτής της Υψηλής πύλης και κάνει τα όνειρα των χριστιανών ανήσυχα.
Στον εσωτερικό κόσμο του χαρεμιού ήταν τεράστια τιμή να σε διαλέξει ο σουλτάνος ακόμα και για μια μόνο νύκτα. αφού αυτόματα ανέβαινε στην ιεραρχία .

Τελικά το χαρέμι ήταν αυτό που έλεγε το κοράνι «Η γυναίκα είναι ένας αγρός, ένα είδος ιδιοκτησίας που ο σύζυγος μπορεί να χρησιμοποιεί κατά βούληση» και οι τουρκοι με την πολυπολιτισμική κουλτούρα τους δεν μπαίνανε στην διαδικασία "να βρούμε μια γαλαζοαίματη να τις κάνουμε παιδιά μην αλλοιωθεί η φάρα μας" όπως κάνανε στην δύση.
Του είχανε του αυτοκρατορα-σουλτάνου ένα σωρό γυναικες και αυτός όπου προλάβαινε βάτευε.
Εκανε ο σουλτάνος ένα σκασμό παιδιά και μετα το θάνατό του εάν δεν είχε ορίσει κάποιο διάδοχο όσο ζουσε, πλακωνόντουσαν μεταξύ τους και ο δυνατότερος απο όλες τις απόψεις γινότανε σουλτάνος . Εύκολα πράματα

Η Ρωξελάνα 




Η Ρωξελάνα ή Ρωξελάνη ή Ρωζελάνα ηταν Ουγκρανή κόρη χριστιανού ιερέα, (η κατά κόσμον Αλεξάνδρα Λισόφσκα ) που κάποια ορδή Τατάρων την σκλάβωσε και βρέθηκε στο σκλαβοπάζαρο της Κωνσταντινούπολης.
Εκεί την αγόρασε ο Μεγάλος βεζίρης ο Ιμπραήμ και την πρόσφερε δώρο στη Βαλιδέ σουλτάν Χάφσα.
Την κάνανε πάραυτα μουσουλμάνα και πήρε το όνομα Χουρέμ (που σημαίνει χαμογελαστή) για το κέφι της και τις ικανότητές αφήγησης και εντάχθηκε στις κατώτερες βαθμίδες της ιεραρχίας
Αν πιστέψουμε τον πρέσβη της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας στην Υψηλή Πύλη, η κοπέλα ήταν «νέα αλλά όχι ωραία, χαριτωμένη αλλά κοντή». Ο Σουλεϊμάν πάντως που είχε μόλις επιστρέψει από την πολιορκία του Βελιγραδίου όταν την είδε ανάμεσα στη μακριά σειρά από οδαλίσκες, τόσο μαγνητίστηκε από το έντονο βλέμμα και τα πυρρόξανθα μαλλιά της που διέταξε να του την ετοιμάσουν για το βράδυ.
Φαίνεται πως του άρεσε η πρώτη βραδιά μαζί της και την ζήτησε και την επομένη φορά και την μεθεπομένη και την ξαναμεθεπομένη παραμελώντας ένα χαρέμι τριακοσίων γυναικών

Ο κόσμος του χαρεμιού σε σύντομο χρονικό διάστημα ήρθε ο πάνω κάτω.

Η Μαχιντεβράν μια πανέμορφη ψηλή Αρναούτισα που είχε μετονομαστεί Γκιούλμπαχάρ (Ανοιξιάτικο Ρόδο,) και ηταν μητέρα του Μουσταφά, του μεγαλύτερου γιου του σουλτάνου και διαδόχου του , δεν άργησε να αντιληφθεί ότι ο σουλτάνος είχε σαγηνευτεί από τη νεοφερμένη στο χαρέμι και διαβλέποντας τον κίνδυνο να περάσει η ίδια σε δεύτερη μοίρα, ενώ ήταν η πρώτη που είχε τεθεί στην «υπηρεσία της Μεγαλειότητός του», άρχισε να της κάνει γυμνάσια κάποια μέρα μάλιστα της έγδαρε το πρόσωπο με τα νύχια αποκαλώντας την «προδότρια » και «βρομερό κρέας»

Λίγο αργότερα ο σουλτάνος κάλεσε την Ρωξελάνα να πάει κοντά του και αυτή πρωτάκουστα αρνείται
να εκτελέσει την επιθυμία του, λέγοντας πως ήταν ανάξια της εύνοιάς του, επειδή την είχαν αποκαλέσει
«βρομερό κρέας». Ο σουλτάνος ρώτησε, έμαθε τι είχε συμβεί είδε και το μουτράκι της Ρωξελάνας γδαρμένοκαι η Μαχιντεβράν εκδιώχθηκε αμέσως από το παλάτι.
Στην συνέχεια ο Σουλεϊμάν προσκολλάτε ακόμα περισσότερο απάνω της αφήνοντας το χαρέμι του απότιστο.
Η Ρωξελάνα απέκτησε πολύ γρήγορα μεγάλη δύναμη οσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του οθωμανικού οίκου .
Και η δύναμή της αυξάνεται αφου σύντομα κάνει και γιο του Σουλειμάν τον Μωάμεθ και καπάκι τον Σελήμ και τον Βαγιαζήτ.

Η πολιορκία της Βιέννης





Βέβαια ένα μεγάλο κράτος σαν την Οθωμανική αυτοκρατορία ήθελε πολέμους να τραφεί .

Ετσι στις 10 Απριλίου του 1529 ο Σουλεϊμάν αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη με στρατό 120.000 ανδρών, ο οποίος συνοδευόταν από 200.000 βοηθητικό προσωπικό και ακολούθους του, για την αυστριακή πρωτεύουσα, τη Βιέννη. Καθ' οδόν, ο τεράστιος στρατός καταλάμβανε πόλεις και έκανε επιδρομές στην ύπαιθρο για να αποκτά τρόφιμα και σκλάβους.

Εν τω μεταξύ η Βιέννη προετοιμαζόταν για την επικείμενη σύγκρουση υπό τη στρατιωτική ηγεσία του κόμη Νικόλας φον Ζαλμ Ράιφερσαϊντ και του Βίλχελμ φον Ρόγκεντορφ.
Το έργο τους φαινόταν ακατόρθωτο. Τα τείχη της πόλης, πλάτους μόλις 1,5-2 μέτρων, ήταν σχεδιασμένα για να αποκρούουν επιδρομές του Μεσαίωνα και όχι το προηγμένο πυροβολικό των Τούρκων. Ολόκληρη η αυστριακή φρουρά αριθμούσε μόλις 20.000 στρατιώτες με 72 κανόνια. Οι μοναδικές ενισχύσεις που έφθασαν στην πόλη ήταν ένα απόσπασμα από 700 μουσκετοφόρους από την Ισπανία.

Παρά τα μειονεκτήματα της, η Βιέννη είχε αρκετούς φυσικούς παράγοντες για ενίσχυση της άμυνας της. Ο Δούναβης εμπόδιζε οποιαδήποτε πρόσβαση από βορρά και ο μικρός πλωτός δίαυλος Βίνερ, που βρισκόταν στα ανατολικά, άφηνε μόνο τον νότο και τη δύση απροστάτευτους. Οι Βιεννέζοι στρατηγοί εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της άφιξης των Τούρκων. Γκρέμισαν κατοικίες και άλλα κτίρια έξω από το νότιο και από το δυτικό τείχος, ώστε να ανοίξουν πεδία βολής για τα κανόνια και τα
μουσκέτα τους. Έσκαψαν τάφρους και τοποθέτησαν διάφορα εμπόδια στους δρόμους της προσπέλασης. Συγκέντρωσαν εφόδια για μακρόχρονη πολιορκία εντός των τειχών και απομάκρυναν από την πόλη πολλές γυναίκες και παιδιά όχι μόνο για να μειώσουν τις ανάγκες σε τρόφιμα και εφόδια, αλλά επίσης για να περιορίσουν τα φοβερά επακόλουθα σε περίπτωση που θα νικούσαν οι Τούρκοι.

Τη Βιέννη βοήθησε σημαντικά άλλος ένας παράγοντας: το καλοκαίρι του 1529 ήταν ένα από τα πιο βροχερά της ιστορίας. Οι συνεχείς βροχοπτώσεις καθυστέρησαν την προέλαση των Οθωμανών και έκαναν δύσκολες τις
συνθήκες για τον στρατό τους. Όταν τελικά έφθασαν στη Βιέννη τον Οκτώβριο, έπιανε χειμώνας και οι αμυνόμενοι είχαν προετοιμαστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ο Σουλεϊμάν ζήτησε αμέσως την παράδοση της πόλης. Όταν πήρε αρνητική απάντηση, άρχισε έναν καταιγισμό πυρός εναντίον των τειχών της με τα 300 κανόνια του και διέταξε τους υπονομοποιούς του (λαγουμιτζήδες )να σκάψουν κάτω από τα τείχη και να τοποθετήσουν εκρηκτικές ύλες για να τα γκρεμίσουν.
Οι Αυστρίακοι έβγαιναν από τα τείχη για να επιτεθούν στους μηχανικούς και στους πυροβολητές αλλά και για να σκάψουν αντιτάφρους. Αρκετες φορες κατά τις επόμενες τρεις εβδομάδες το πυροβολικό και τα εκρηκτικά των
εισβολέων δημιούργησαν μικρά ρήγματα στα τείχη, αλλά οι Βιεννεζοι στρατιώτες εκλειναν γρήγορα τα κενά και απέκρουαν οποιαδήποτε είσοδο στην πόλη.

Στις 12 Οκτωβρίου οι ψυχροί χειμερινοί άνεμοι σάρωναν τη Βιέννη.

Τα γράμματα του Σουλεϊμάν στην Ρωξελάνα «Επιτέλους, θα ενωθούν οι ψυχές, οι σκέψεις, η φαντασία, η καρδιά μου, όλο το είναι μου με σένα, μοναδική αγάπη μου» , δείχνουν την ψυχική του κατάσταση και κείνη του απαντούσε: «Κύριέ μου, η απουσία σας μού έχει ανάψει πυρκαγιά που δεν μπορώ να σβήσω. Λυπηθείτε με που υποφέρω και γράψτε μου ένα γράμμα, μόλις μπορέσετε, ώστε να βρω λίγη παρηγοριά».

Ο Σουλεϊμάν διέταξε άλλη μια επίθεση με τους γενίτσαρους επικεφαλής.
Δυο υπόγειες εκρήξεις κοντά στη νότια πύλη άνοιξαν για λίγο τον δρόμο στους μισθοφόρους, αλλά οι υπερασπιστές της πόλης έκλεισαν το κενό και σκότωσαν πάνω από 1.200 εχθρούς. Δυο ημέρες αργότερα ο Σουλεϊμάν έδωσε εντολή για μια τελευταία επίθεση και πάλι οι Βιεννέζοι την απέκρουσαν και πάλι με επιτυχία.

Αυτό ήταν

Ο Σουλεϊμάν είχε αποτύχει για πρώτη φορά. Δεκάδες από τους ανίκητους μέχρι τότε γενίτσαρους βρίσκονταν νεκροί έξω από τα τείχη της πόλης.
Ο τουρκικός στρατός δεν είχε πλέον άλλη επιλογή παρά να κάψει το τεράστιο στρατόπεδο του και να γυρίσει πίσω στην Κωνσταντινούπολη.
Πριν όμως γίνει αυτό, έσφαξαν τους χιλιάδες αιχμαλώτους που είχαν πιάσει καθ' οδόν προς τη Βιέννη. Στη διάρκεια της πορείας τους, πολύ περισσότεροι Τούρκοι πέθαναν από τις εφόδους εχθρικών ομάδων που χτυπούσαν τις πτέρυγες του στρατού τους.

Η αποτυχία στη Βιέννη δεν μείωσε σημαντικά την ισχύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σταμάτησε όμως την προέλαση των μουσουλμάνων στην Ευρώπη.
Ο Σουλεϊμάν και ο στρατός του σημείωσαν πολλές επιτυχίες μετά τη Βιέννη, αλλά αυτές οι νίκες έγιναν στην Ανατολή εναντίον των Περσών και όχι στη Δύση κατά των Ευρωπαίων.
Μετά τη μάχη της Βιέννης οι χώρες της Δύσης έπαψαν να θεωρούν ανίκητους τους Τούρκους και τους γενίτσαρους.

Αν ο Σουλεϊμάν είχε κατακτήσει τη Βιέννη, ο στρατός του θα συνέχιζε την επίθεσή του κατά των γερμανικών επαρχιών την επόμενη άνοιξη.
Υπήρχε συνεπώς μεγάλη πιθανότητα ότι η αυτοκρατορία του Σουλεϊμάν θα έφθανε τελικά μέχρι τη Βόρεια θάλασσα, παρά τη συμμαχία του με τη Γαλλία. Αντιθέτως, όμως μετά τη Βιέννη οι Οθωμανοί δεν τόλμησαν να επιτεθούν ξανά στην Ευρώπη , Η ισχύς και η επιρροή της αυτοκρατορίας τους είχε αρχίσει να παρακμάζει αργά αλλά σταθερά. Η ανεπιτυχής πολιορκία της Βιέννης από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1529 χαρακτήρισε την αρχή της μακράς παρακμής της αυτοκρατορίας τους. Σταμάτησε επίσης την προώθηση του Ισλάμ στην κεντρική και στη δυτική Ευρώπη, διασφαλίζοντας έτσι την κυριαρχία του χριστιανισμού σε αυτήν την περιοχή.

Σύμφωνα με την τούρκικη ιστοριογραφία την ημέρα που ο Σουλειμάν αποφάσισε να γυρίσει στην αγκαλιά της αγαπημένης του οι λαγουμτζήδες είχαν καταφέρει να σκάψουν δίοδο στην πόλη χωρίς να γίνουν αντιληπτοί.


Η κυριαρχία της Ρωξελάνας



Γυρνώντας στην Πόλη ο Σουλεϊμάν σκέφτεται τα παντρολογήματα
Ο γάμος τους έγινε στα 1534, περιγράφεται από τον Βρετανό παρατηρητή σερ Τζορτζ Γιανγκ:
«Η τελετή έλαβε χώρα στο παλάτι και ο γάμος γιορτάστηκε με μεγάλη λαμπρότητα. Ο λαός πρόσφερε δώρα, τα σπίτια φωτίστηκαν και στολίστηκαν με γιρλάντες. Παντού έπαιζε μουσική, παντού γλεντούσανε, παντού χορεύανε. Στον βυζαντινό ιππόδρομο έγινε μια μεγάλη τελετή. Το θεωρείο της σουλτάνας και της ακολουθίας της ήταν καλυμμένο με επίχρυσα καφασωτά. Μέσα από αυτά η Ρωξελάνη παρακολουθούσε κονταρομαχίες, στιςοποίες έλαβαν μέρος χριστιανοί ιππότες και μουσουλμάνοι αξιωματούχοι, νούμερα με ακροβάτες και ζογκλέρ και μια παρέλαση άγριων ζώων, ανάμεσα στα οποία ξεχώριζαν οι καμηλοπαρδάλεις με τους μακρούς λαιμούς τους, που έφταναν μέχρι τον ουρανό...».
Και βέβαια αφου παντρευτήκανε η Ρωξελάνα έπρεπε να κοιτάξει και το μέλλον των παιδιών της .
Υπήρχαν τέσσερα αγόρια ο Μουσταφά, ο Μωάμεθ ο Βαγιαζήτ και ο Σελήμ.
Αυτά τα παιδιά μεγάλωναν σε ένα περιβάλλον το οποίο διαρκώς τα αξιολογούσε όσον αφορούσε
τις ικανότητές τους. Ο πρωτότοκος, ο Μουσταφάς ,είχε το κληρονομικό δικαίωμα να κυβερνούσε και μάλλον θα «θυσίαζε» τ' αδέρφια του. Ο Μουσταφά, γεννημένος το 1516, ήταν γιός της πρώτης σουλτάνας,της Μαχιντεβράν (Γκιούλμπαχάρ) . Αυτός προορίζετο να διαδεχθή τον πατέρα του. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνδρας.
Είχε ισχυρή προσωπικότητα, ηταν αξιοσέβαστος, πολεμικότατος, και κατά τα λεγόμενα της εποχής εκείνης,είχε όλα τα προτερήματα του πατρός του χωρίς όμως τα ελαττώματά του. Είχε επιβληθεί στον στρατό, και λατρεύονταν από τον στρατό και τους γενιτσάρους. Επιπλέον τον αγαπούσε και ο πατέρας του (Το μέλλον της αυτοκρατορίας προβλέπετο λαμπρότατο, υπό την ηγεσία του… σύμφωνα με την τούρκικη βιβλιογραφία)
Αλλα ποια μάνα θα επιφύλασε τέτοιο τέλος στα παιδιά της . Ο Μουσταφάς σιγά σιγά διαβάλλεται και μια νύχτα με εντολή του Σουλειμάν στραγγαλίζεται με μεταξωτό μαντήλι απο κάποιον γενίτσαρο όπως ο άγραφοςνόμος όριζε για να μην χυθεί το βασιλικό το αίμα. Η αιτιολογία στους διαδρόμους του παλατιού ήταν ότι συνωμότησε εναντίον του πατέρα του.

Εκτός όμως απο τον Μουσταφά υπήρχε και κάποιος άλλος που στέκονταν εμπόδιο της Ρωξελάνας για
να ελέγξει πλήρως τον "Μεγαλοπρεπή"

Ο μεγάλος Βεζύρης Ιμπραήμ . Αυτός που πρωτοεντόπισε την Ρωξελάνα στο σκλαβοπάζαρο και την έδωσε στην μάνα του σουλτάνου .
Γεννημένος στην Πάργα το 1493, αιχμαλωτίστηκε από πειρατές, πουλήθηκε και κάποια στιγμή
κατέληξε στο παλάτι. Μιλούσε ελληνικά, περσικά, σερβοκροατικά και ιταλικά, κι έπαιζε λαούτο. Όταν τον γνώρισε ο νεαρός τότε πρίγκιπας Σουλεϊμάν, γοητεύτηκε. Οι δυο άντρες έγιναν στενοί φίλοι και μετά την ενθρόνιση του Σουλεϊμάν ο Ιμπραήμ ανελίχθηκε ταχύτατα στα υψηλότερα κρατικά αξιώματα, με αποκορύφωμα να γίνει μέγας βεζίρης το 1528. Υπήρξε ο μοναδικός στη μέχρι τότε οθωμανική ιστορία που είχε το δικαίωμα και την τιμή να έχει κρεμασμένες δίπλα στη σκηνή του έξι μαύρες αλογοουρές —το πολεμικό έμβλημα του σουλτάνου—, όσες και ο ίδιος ο σουλτάνος. Η οθωμανική κυβέρνηση είχε μεταβληθεί σε συγκυβέρνηση.

Στην προσωπική του ζωή, ο Ιμπραήμ ήταν παντρεμένος με τη Χατιτζέ, αδελφή του σουλτάνου. Την αγαπούσε αληθινά, ωστόσο, τις σεξουαλικές του ορέξεις τις ικανοποιούσε κι ένας σημαίνων έμπορος και διπλωμάτης, ο Αβίζε Γρίτι. Στο μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του, ο μέγας βεζίρης είχε τη σθεναρή υποστήριξη της πεθεράς του και μητέρας του σουλτάνου, Χαφσά, μιας δυναμικής γυναίκας που σπανίως έφευγε από το πλευρό του γιου της. Όταν πέθανε η Χαφσά, το 1534, μέσω του υπουργού Οικονομικών Ισκεντέρ Τσελεμπή κατηγορήθηκεο Ιμπραήμ ότι ήθελε να μοιραστεί το σουλτανάτο, κι αυτή ήταν η αρχή του τέλους του μεγάλου βεζίρη.
Στις 15 Μαρτίου, ο Ιμπραήμ δείπνησε μαζί με το σουλτάνο, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι δύο άντρες, κι έπειτα κοιμήθηκε σ' ένα διπλανό δωμάτιο. Το επόμενο πρωί το πτώμα του βρέθηκε πεταμένο έξω από το παλάτι.
Τον είχαν στραγγαλίσει τη νύχτα.
Η εκτέλεσή του αποτελούσε επίδειξη δύναμης της Ρωξελάνας


Αυτή είναι η ιστορία της Ρωξελάνας της Βαλιντέ Χουρέμ της σκλάβας που έγινε αυτοκράτειρα
Mια ιστορία παράφορης αγάπης και δολοπλοκιών
Με τον Σουλεϊμάν έκανε άλλα δύο παιδιά τον Τζιχανγκίρ και την Μιχριμάχ.

Πέθανε στις 18 του Απρίλη το 1558 μάλλον απο καρδιά οκτώ χρόνια πριν τον σύζυγός της, που με τον θάνατό της βυθίστηκε σε μελαγχολία.
Το μαυσωλείο της είναι δίπλα σε αυτό του Σουλεϊμάν

Ο πρωτότοκος γιός της ο σεχζαντέ (διάδοχος) Μωάµεθ, πέθανε από ευλογιά στα 21 του χρόνια.
ο δευτερότοκος γιός της Σελήμ ανέβηκε στο θρόνο ύστερα απο πόλεμο δολοπλοκιών με τα αδέρφια του .
Ήταν λάτρης των απολαύσεων ενώ αδιαφόρησε πλήρως για τα στρατιωτικά.
Επηρεαζόταν εύκολα απο το χαρέμι του και το τάγμα των Γενιτσάρων.
Η θητεία του συμπίπτει με την απαρχή της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Επιχείρησε εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας, η οποία απέτυχε παταγωδώς και στη συνέχεια κυρίευσε την Υεμένη. Παρα τις προειδοποιήσεις του Βεζύρη Μεχμέτ Σοκόλη κατέλαβε τη Κύπρο, το 1571, σφάζοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτή η κίνηση είχε σαν αποτέλεσμα να συνασπιστούν οι μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις, δηλαδή η Ισπανία, το κράτος του Πάπα,η Γερμανική Αυτοκρατορία, η Βενετία και η Μάλτα, και στη ναυμαχία της Ναυπάκτου να καταστρέψουν τον Τουρκικό στόλο.

Απεβίωσε στις 12 Δεκεμβρίου του 1574 μέσα στο λουτρό του ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης.
Η τούρκικη ιστοριογραφία του έδωσε το παρωνύμιο «Μάστ», που σημαίνει μέθυσος.




Υ.Γ. μόλις αντιλήφθηκα ότι υπάρχει κάποιος Τούρκος στην παρέα με τους εγγεγραμμένους αναγνώστες που προφανέστατα ξέρει Ελληνικά γιατί υπάρχουν ένα σωρό αναγνώσεις απο ip Τούρκιας.
και θα έχει ενδιαφέρον το σχόλιό του.


Mr Derkenar    please tell me your opinion on the text
Τhanks

Οκτωβρίου 18, 2010

Το Υψωμα 731




(ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Εκδοτική Αθηνών Α।Ε. 1978, τόμος ΙΕ, σελ.441-442)."Επί 7 ημέρες, ως τις 25 Μαρτίου η μεραρχία δοκιμάστηκε σκληρά, αλλά απέκρουσε τα κύματα των επιτιθέμενων αντιπάλων.
Οι επιθέσεις και αντεπιθέσεις άρχιζαν με πυκνό κανονιοβολισμό που κατέσκαβε τα υψώματα, για να καταλήξουν σε συμπλοκές,όπου το λόγο είχαν η χειροβομβίδα και η λόγχη.
Το ύψωμα 731, μεταξύ Αώου και Άξου, έμεινε θρυλικό.
Ως τις 19 Μαρτίου, μετά από σχετική τριήμερη ανάπαυλα, οι Ιταλοί εξαπέλυσαν κατά του υψώματος 731 όχι λιγότερες από 18 επιθέσεις.
Το «731», όπως έμεινε γνωστό στην πολεμική ιστορία και των δύο αντιπάλων, υπήρξε ίσως ένα από τα πιο αιματοβαμμένα υψώματα ολόκληρου του παγκοσμίου πολέμου".


Αφήγηση ενός Ιταλού, έφεδρου ανθυπολοχαγού, που ηγήθηκε πολλές φορές των ανδρών του στις επιθέσεις κατά του 731


«Όταν εφορμήσαμε την πρώτη φορά κατά του 731, πίστευα ότι δεν θα συναντούσαμε ούτε έναν Έλληνα ζωντανό πάνω στο ύψωμα.
Τόσο σφοδροί ήταν οι βομβαρδισμοί που προηγήθηκαν. Όμως εκείνοι ήταν εκεί και μας περίμεναν. Συνέχισα να πιστεύω το ίδιο και στις επόμενες επιθέσεις μας, που πάντα εκδηλώνονταν ύστερα από καταιγιστικά πυρά του πυροβολικού και της αεροπορίας μας.
Όμως πάντα μας περίμεναν και μας απέκρουαν. Μετά την τρίτη μέρα των επιθέσεών μας, έπαψα πια να ελπίζω ότι δεν θα συναντούσαμε ζωντανούς τους υπερασπιστές του 731. Και οι στρατιώτες μας έπαψαν κι αυτοί να ελπίζουν πως η αεροπορία και το πυροβολικό μας θα
έκαναν τη δουλειά μας αντί για μας. Αυτό είχε πολύ άσχημο αντίκτυπο στο ηθικό τους, το έβλεπα. Συχνά οι Έλληνες μας περίμεναν όρθιοι μπροστά στα κατεστραμμένα χαρακώματά τους με τις λόγχες περασμένες στα όπλα τους। Συχνά γελούσαν δυνατά και φώναζαν.
Είχαν υπερβεί τον άνθρωπο. Δεν ήταν άνθρωποι πλέον, το πιστεύω αυτό, ήταν θηρία».

Διαταγή ττου Ταγματάρχη (τότε) Δημήτριου Κασλά, από το Πουρί Ζαγοράς, Διοικητή του ΙΙ (2ου) Τάγματος του 5ου Συντάγματος Τρικάλων, που υπερασπιζόταν το 731:




«Επί των κατεχομένων θέσεων θα αμυνθώμεν μέχρις εσχάτων। Ουδείς θα κινηθεί προς τα οπίσω. Εμψυχώσατε τους άνδρας σας και τονώσατε το ηθικόν των. Τότε μόνον θα διέλθει ο εχθρός εκ της τοποθεσίας μας, όταν αποθάνωμεν άπαντες επί των θέσεών μας».









Απόσπασμα απο το προσωπικό χειρόγραφο ημερολόγιο του Ταγματάρχη :




"(Ημέρα πρώτη: Κυριακή 9η Μαρτίου 1941, «έναρξις της επιθέσεως»)
(Πρωινές ώρες): Την 06:30 ώραν ήρξατο τρομακτικόν και καταιγιστικόν πυρ του εχθρικού Πυροβολικού και όλμων.
Η πρώτη ομοβροντία μιας βαρέως Πυροβολαρχίας ερρίφθη ακριβώς την 06:30 ώραν επί του υψώματος 731, όπου ο Σταθμός Διοικήσεώς μου
ήτο το σύνθημα της ενάρξεως της βολής.
Ο βομβαρδισμός συνεχίζεται με αυξάνουσαν έντασιν. Σμήνη αεροπλάνων ρίπτουν συνεχώς τα φορτία των επί των υψωμάτων 731 και 717.
Το ύψωμα 731, όπου το Τάγμα μου, σείεται συνεχώς, σκόνη, φωτιά και καπνός, η ατμόσφαιρα είναι βαρειά, δύσκολα αναπνέει κανείς από τα αέρια των εκρήξεων, κόλασις πυρός, μας περιβάλλαν καπνοί και αι φλόγες, δεν ημπορούμε να διακρίνουμε τι γίνεται εις απόστασιν
10 μέτρων. Το ύψωμα 731 ήτο δασωμένον με δέντρα ύψους 4-5 μέτρων, εντός διώρου έμεινε γυμνόν.
Τα συρματοπλέγματά μας κατεστράφησαν, τα χαρακώματα ισοπεδώθηκαν, οι στρατιώται καλύπτονται εις τας οπάς των οβίδων και αγωνίζονται απεγνωσμένα να επανορθώσουν τας ζημίας, ιδίως να προστατεύσουν τα πολυβόλα και οπλοπολυβόλα από την καταστροφήν,
από τις πέτρες και χώματα που εγείροντο από τας εκρήξεις. Τα υπάρχοντα επί του υψώματος 731 δύο πυροβόλα των 6,5 και αντιαρματικός ουλαμός των 37 κατεστράφησαν ολοτελώς.
Περί την 07:30 ώραν κατόρθωσα να επικοινωνήσω τηλεγραφικώς δια λίγα λεπτά με τον Συνταγματάρχην Κετσέαν, επίσης μετά του Διοικητού του Συγκροτήματος Συνταγματάρχου Γεωργούλα Ν., οι οποίοι αγωνιούσαν να πληροφορηθούν την κατάστασίν μας.
Με ερώτησαν εάν οι άνδρες του Τάγματος κρατούν τας θέσεις των, τους απάντησα ότι οι Λόχοι ευρίσκονται εις τας θέσεις των.
Μου διεβίβασεν την εξής Διαταγήν γραπτήν. «Επί των θέσεών σας θ' αμυνθήτε μέχρις εσχάτων, Η Πατρίς, η Ανωτάτη Διοίκησις απαιτεί να
κρατήσητε ψηλά την τιμήν των όπλων».Του απήντησα ότιδήποτε και αν συμβή δεν θα εγκαταλείψωμεν το 731 και έχω πεποίθησιν ότι δεν θα περάσουν οι Ιταλοί.
Περί την 8ην ώραν το Πυροβολικόν του εχθρού ήρχισε να επιμηκύνη την βολήν του εις τα μετόπισθεν του Τάγματος και την 08:३० έπαυσεν την βολήν του επί των υψωμάτων 731 και 717. ΄Ητο φανερόν πλέον ότι θα ήρχιζεν η επίθεσις των Ιταλών.
Διέταξα τους Λόχους να ετοιμάσουν τα αυτόματα και να μη βάλουν από μεγάλας αποστάσεις, παρά μόνον όταν οι Ιταλοί θα έφθαναν εις ωρισμένα σημεία του εδάφους που υπεδείχθησαν επί τόπου εις απόστασιν περίπου 200 μέτρων.
Περί την 09:30 ώραν οι Ιταλοί χρησιμοποιούντες τας δεξιά του 5ου Λόχου βαθείας γραμμάς πλησιάζουν επικινδύνως και προσεγγίζουν τα κατεστραμμένα συρματοπλέγματα. Αρχίζει πλέον ο αγών διά της χειροβομβίδος.
Οι Ιταλοί δοκιμάζουν με τρόμον και φωνάς τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των αμυντικών μας χειροβομβίδων.
(Μεσημέρι): Την μεσημβρίαν προσπαθούν οι Ιταλοί να επαναλάβουν την επίθεσίν των, αλλά ευθύς ως αναπτύσσονται καθηλούνται και διασκορπίζονται από το Πυροβολικό και τα Πολυβόλα μας.
(Απόγευμα): Το απόγευμα και ενώ μέχρι της στιγμής εκείνης τα εχθρικά πυρά είχον αραιωθή, ξεσπά και νέα επίθεσις μετά σφοδρού βομβαρδισμού, εφ' ολοκλήρου του τομέως της Ι Μεραρχίας και ανασκάπτεται πάλιν το έδαφος από το πυροβολικόν
και τας βόμβας αεροπλάνων. Οι στρατιώται περιμένουν να πλησιάσουν τα εχθρικά τμήματα πεζικού, τα παραλαμβάνουν με τα αυτόματα και τα αποδεκατίζουν με επιτυχείς ριπές και όταν ο εχθρός χρησιμοποιή τας βαθείας γραμμάς και προσεγγίζει τα χαρακώματα, επιτίθενται
διά της χειροβομβίδος και της λόγχης.
Οι Ιταλοί όμως δεν παραιτούνται. Δοκιμάζουν διά μία ακόμα φοράν, προτού νυκτώση, να διασπάσουν τας γραμμάς μας επί του υψώματος 731.
Και η προσπάθεια αυτή αποκρούεται σε σοβαροτάτας απωλείας.
(Βράδυ): Η νύκτα μας βρίσκει όλους εξηντλημένους σωματικώς. Είμεθα όλη την ημέραν νηστικοί. Εν τούτοις κανείς δεν θέλει να φάγη.
Έχουμε άφθονο κονιάκ. Οι Λόχοι δεν ζητούν ψωμί αλλά χειροβομβίδας αμυντικάς και σκαπανικά εργαλεία.
Καθ' όλην την νύκτα οι ημιονηγοί του Τάγματος, οι αφανείς αυτοί ήρωες επηγαινοερχόνταν εις τον σταθμόν εφοδιασμού διά να μας φέρουν εκατοντάδας φορτίων χειροβομβίδων, πυρομαχικών και λοιπών εφοδίων.

(Ημέρα δεύτερη: Δευτέρα 10 Μαρτίου 1941).

(Πρωινές ώρες): «Την 7ην πρωινήν ήρχισε πάλιν το ιταλικόν πυροβολικόν. Εις τας 9 ώρα αρχίζει η Ιταλική επίθεσις. Αυτήν την ημέραν κατευθύνεται προς το αριστερόν μας διά να υπερφαλαγγίσουν το 731 εκ του αριστερού. Οι Ιταλοί κινούνται με μυρίας προφυλάξεις,
τους καταλαμβάνει πρώτον το Πυροβολικόν μας και τους αποδεκατίζει. Το Πυροβολικόν των Ιταλών προσπαθεί να υποστηρίζει την κινουμένην φάλαγγα. Οι Ιταλοί προχωρούν κατά διαδοχικά κύματα με προφανή σκοπόν να καταλάβουν οπωσδήποτε το 731, χωρίς
να λαμβάνουν υπ' όψιν τας απωλείας των. Οι Ιταλοί φθάνουν εις απόστασιν από 50-100 μ. από την γραμμήν αντιστάσεως.
Διά να εξαπατήσουν τους στρατιώτας μας υψώνουν λευκά μανδίλια, προς στιγμήν υπέθεσαν ότι επρόκειτο να παραδοθούν.
Αντελήφθην εκ πρώτης στιγμής ότι επρόκειτο περί απάτης. Επενέβην αμέσως, διέταξα έντασιν των πυρών διά χεροβομβίδων και τοπικήν αντεπίθεσιν. Οι Στρατιώται κραυγάζοντες την περίφημον πολεμικήν ιαχήν «αέρα» διά της λόγχης και των χειροβομβίδων αιφνιδιάζουν τους Ιταλούς, οι οποίοι αρχίζουν να τρέχουν προς τα οπίσω, μεταβαλόντες την υποχώρησίν των εις πανικόβλητον φυγήν.
Η επίθεσις των συνετρίβη।

(Μεσημέρι): Ολίγον προ της μεσημβρίας διεξάγεται νέα προσπάθεια εις το ίδιο σημείον παρά Ιταλών κατόπιν πάλιν προπαρασκευής
διά σφοδρού βομβαρδισμού και η επίθεσις αύτη συνετρίβη προ του ακαμάτου ηρωισμού των Λόχων, διά της λόγχης, μέχρι την 12:30 ώραν τρέπομεν εις νέαν άτακτον φυγήν τους Ιταλούς।
(Απόγευμα): ... Εις τας 06:30 αρχίζει βομβαρδισμός επί των υψωμάτων 731 και 717 και μετ' ολίγον νέα επίθεσις των Ιταλών και κατά των δύο πλευρών του υψώματος 731, δηλαδή εναντίον και των δύο Λόχων μου. Και η επίθεσις αυτή απεκρούσθη με βαρυτάτας απωλείας
διά τον εχθρόν.
(Βράδυ): Προς το εσπέρας νομίζουν ότι θα κλονίσουν το ηθικόν των στρατιωτών μας, ρίπτουν δι' αεροπλάνων χιλιάδας προκηρύξεις, καλούν τους στρατιώτας μας να ρίψουν τα όπλα και να σπεύσουν να παραδοθούν. Αι προκηρύξεις αυταί μόνον γέλωτας προσέφερον εις τους ηρωικούς οπλίτας.
Και η δευτέρα ημέρα της επιθέσεως έκλεισε με την απόλυτον διατήρησιν των θέσεών μας επί του υψώματος 731, καθώς επίσηςκαι το δεξιά μου ΙΙΙ Τάγμα επί του υψώματος 717"।


Άγγελος Τερζάκης, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941, Αθήναι 1964, σελ.177-178


"Ξημερώνει η 10 Μαρτίου 1941 ,ημέρα Δευτέρα, και το πυροβολικό του Καβαλλέρο ξαναρχίζει.
Ξαναρχίζει από την Τρεμπεσίνα, με πείσμα διπλό, γιατί η πρώτη μέρα χάθηκε κι αυτό είναι άσχημο για μιαν επίθεση, που πρέπει να το
πετύχει στις πρώτες ώρες της.
Το κανονίδι τώρα απλώνεται ανατολικά, στο 731. Είναι τέτοιο που μόνο με τους θρυλικούς βομβαρδισμούς του Βερντέν, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί να παραβληθεί. Τ' ακούει και ζαρώνει περίτρομη η ψυχή του ανθρώπου.
Τα ελληνικά πυρά της έκοψαν την ορμή, ως που το μεσημέρι οι Ιταλοί ενισχυμένοι με νέες δυνάμεις, ξανάρχισαν, όμως, το πεζικό κατόρθωσε με μόνα τα δικά του να σπάσει το πρώτο κύμα του εχθρού. Στις 6 τ' απόγεμα οι Ιταλοί άνοιγαν μεγάλη φωτιά κατά του 731.
Χύμηξαν ύστερα με ταυτόχρονη προσπάθεια να το υπερκεράσουν από τη δημοσιά, ενώ έπιαναν και να βομβαρδίζουν την Τρεμπεσίνα.
Είταν η έβδομη επίθεσή τους για το 731. Το ύψωμα έμπαινε πια, ζωσμένο με φλόγες στο θρύλο"


Του Νικηφορου Βρεττάκου


Ξυπνήσαμε κι είμαστε όλοι μας σα να βγαίναμε από κακό όνειρο. Ανακαθίσαμε ξαφνιασμένοι.
- Τι είναι;
Είχε πάρει να φέγγει. Βγάλαμε τα κεφάλια μας από τ’ αντίσκηνο.
- Το ύψωμα 731 καίγεται!...
Είχαμε τέσσερους μήνες πόλεμο και τέτοιο κακό δεν το είχαμε ματαϊδεί. Δέσαμε τις γκέτες μας γρήγορα.
Σε λίγο είχαμε όλοι μας ειδοποιηθεί. Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να χρειαστεί να ενισχύσουμε το ύψωμα.
Πιάσαμε τα φρύδια του λόφου και κοιτάζαμε με σφιγμένη καρδιά. Το ύψωμα 731 ήτανε τυλιγμένο στον καπνό και στη σκόνη.
Δε φαινότανε ούτε μια πέτρα. Το εχθρικό πυροβολικό το ’χε σκεπάσει με μια βροχή από οβίδες από πάνω ως κάτω.
- Πώς είναι δυνατό να υπάρχουνε εκεί πάνω άνθρωποι; ακούσαμε να λέει ένας αξιωματικός βηματίζοντας ανήσυχα.
- Πάει ο λόχος του Λούη… είπε κάποιος.
Όλοι μας λέγαμε για το λόχο του Λούη και θα νόμιζε κανείς, το λιγότερο, πως ο Λούης ήτανε διοικητής λόχου.
Ενώ δεν ήτανε ο Λούης παρά ένας απλός στρατιώτης, ένας απλοϊκός ανθρωπάκος από την Αθήνα, που, όταν ήτανε πολίτης, πουλούσε κάρβουνα μ’ ένα καροτσάκι στις γειτονιές. Ήτανε όμως ένας περίεργος άνθρωπος. Ένας ξένοιαστος άνθρωπος, μ’ ένα γέλιο που ακούστηκε σ’ όλα τα ξεροχώραφα και σ’ όλες τις πέτρες της Αλβανίας που έτυχε να περάσουμε.
Πάνω απ’ το σύνταγμα φτερούγιζε πάντοτε σα σημαία το τραγούδι του Λούη. Η φωνή του ήτανε δυνατή, πιο δυνατή κι από τη σάλπιγγα.
Σηκωνότανε όρθιος στην ώρα της μάχης και χόρευε.
Την προηγούμενη μέρα έφυγε με το λόχο του για το ύψωμα 731. Την άλλη ξέσπασε η μεγάλη ιταλική επίθεση. Κοιτούσαμε το ύψωμα και λέγαμε πως οι πέτρες θα ’χουνε γίνει ασβέστης. Όσο για τους ανθρώπους… ο θεός να βάλει το χέρι του.
- Δε θα ξαναϊδούμε κανέναν πια από το δέκατο λόχο…
Ο συνταγματάρχης προσπαθούσε να επικοινωνήσει με το ύψωμα. Τα καλώδια είχανε όλα κοπεί από το βομβαρδισμό του πυροβολικού.
Παρ’ όλη την αποφασιστικότητα η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Τα συνεργεία των τηλεφωνητών έφευγαν το ένα μετά το άλλο.
Ένας οπτικός που μας απάντησε από το ύψωμα, σώπασε κι αυτός μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ο βομβαρδισμός του πυροβολικού
συνεχίζονταν. Κανείς δε μιλούσε για το τι θα γίνει. Κι ο τελευταίος στρατιώτης όμως ήξερες πως, αν έσπαζε η γραμμή του 731, το βράδυ θα μας εύρισκε ίσως πίσω κι από την Κλεισούρα.
- Το μέτωπο κινδυνεύει!…
Ο συνταγματάρχης προσπαθούσε να συνεννοηθεί με συνδέσμους. Το πυροβολικό άρχισε να βάζει τώρα παντού, για να εμποδίσει κάθε ενίσχυση. Δε μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας. Μέχρις δέκα χιλιόμετρα πίσω μας η γης καίγονταν. Κάθε στιγμή που περνούσε τα πράγματα γινόντουσαν και πιο σοβαρά. Μ’ όλη την ομίχλη, σχηματισμοί από αεροπλάνα φτάνανε να βοηθήσουνε το πυροβολικό.
Σ’ απόσταση δέκα μέτρων δεν άκουγες τίποτα.
- Ο εχθρός εισεχώρησε στη χαράδρα προσπαθώντας να υπερφαλαγγίσει το ύψωμα 731, τέσσερα πυροβόλα της πεδινής πυροβολαρχίας μας γαβγίζουν σα γεννημένη σκύλα, ρίχνοντας χωρίς ούτε ενός δευτερολέπτου διακοπή στη χαράδρα. Έχουν ανάψει να ρίχνουν συνεχώς από
τα χαράματα. Κοιτάζαμε τους πυροβολητές όρθιους μες στις οβίδες του εχθρικού πυροβολικού. Ένας να πέφτει και άλλος να παίρνει τη θέση του. Τα μάτια μας γιομίζουνε δάκρυα. «Ποτέ μου δεν είδα τέτοιο πράμα», λέει ο συνταγματάρχης. «Ούτε είδα ούτε και μπορούσα να το
φανταστώ. Αν μου ’λεγαν πως έχω τέτοιους στρατιώτες δε θα το πίστευα. Και δε θα το πίστευα γιατί δε φανταζόμουνα ποτέ πως μπορεί να υπάρχουν στον κόσμο τέτοιοι στρατιώτες.»
Είναι περασμένο το μεσημέρι. Το πυροβολικό έχει αραιώσει κάπως τις βολές του, επιτέλους. Μόνο απάνω στο 731 εξακολουθεί να τσακίζει τα δέντρα. Τα πολυβόλα δίνουν και παίρνουν. Τώρα έχουμε περισσότερες ελπίδες. Κάτω στο δρόμο βλέπομε να κατεβαίνουν τα πρώτα φορεία.
Τρέχομε.
- Βαστάμε καλά, μας λένε οι πρώτοι στρατιώτες που περπατάνε ανάμεσα σε μια σειρά από γέρους και γυναικόπαιδα που τα οδηγούν προς τα πίσω, γιατί φοβόνται μήπως κάνουν κατασκοπεία. Είναι μια θλιβερή πορεία από Αλβανούς, μια πορεία τόσο συνηθισμένη σ’ όλους
τους πολέμους. Είναι όλοι τους φορτωμένοι μ’ ό,τι μπόρεσε να πάρει ο καθένας τους. Και πίσω τους μικρά παιδιά που περπατάνε ξυπόλητα στο κρύο......

Νύχτωσε। Ψαχουλεύοντας το σκοτάδι έχουμε πάρει τη χαράδρα σε μια φάλαγγα κατά άντρα। Οι οβίδες του πυροβολικού φωτίζουν τον ορίζοντα .
Τραβάμε για το 731.


















ΔΙΣ/Φ.682/0/1

... Εις τον ορισθέντα ως αντιπρόσωπον δια την υπογραφήν του πρωτοκόλλου εκεχειρίας Διοικητήν του Ι/67 Τάγματος, εδόθη η ευκαιρία να διατρέξη το προ του 731 έδαφος μέχρι του προς Δυσμάς υψ। 717, μήκους 500 περίπου μέτρων και να αντιληφθή ιδίοις όμμασι την τρομακτικήν φθοράν ην είχον υποστή οι Ιταλοί κατά τας εναντίον του 731 επιθέσεις των.
Ούτος, εις σχετικήν έκθεσίν του, αναφέρει ότι, καίτοι είχεν ήδη αντικρίσει εικόνας ανθρωποσφαγής εις τα πεδία μαχών εν Μακεδονία και Μικρά Ασία, εν τούτοις το μακάβριον και φρικιαστικόν θέαμα όπερ αντίκρυσεν εις τον μεταξύ του 731 και του 717 χώρον, υπερέβαινε τας δυνατότητας της φαντασίας του.
Όλη σχεδόν η ορατή κατά μήκος της μεταξύ των δύο υψωμάτων κορυφογραμμής ζώνη, πλάτους 150 περίπου μέτρων, ήτο κεκαλυμμένη διά πτωμάτων, εγκατεσπαρμένων κατά σωρούς, μεταξύ των οποίων, ως διακοσμητικόν συμπλήρωμα, προέβαλον αποκεκομμένα μέλη κατατεμαχισθέντων μαχητών. Η μακάβριος εντύπωσις εκορυφούτο διά της θέας θανασίμου εναγκαλισμού αντιπάλων, εξ ων ουκ ολίγοι από της Ελληνικής πλευράς.

Ανάλογον εικόνα θα παρουσίαζον ασφαλώς και αι εκατέρωθεν της κορυφογραμμής προς τας χαράδρας Προι Μαθ και Προι Βέλες κατερχόμεναι κλιτείς


Σημειωτέον ότι, ως αναφέρεται εν τη εκθέσει του 19ου Συντάγματος, όπερ ημύνετο του υψ. 731, ο επί κεφαλής των αποσταλέντων υπό των Ιταλών εις τας Ελληνικάς γραμμάς την πρωίαν της 22ας Μαρτίου κηρύκων στρατιωτικός ιερεύς, υπέστη ισχυρόν ψυχικόν κλονισμόν επί τη θέα της τρομεράς ανθρωποσφαγής.
Ούτος, καίτοι είχε διαδράμει με δεδεμένους οφθαλμούς το εγγύτερον προς τας Ελληνικάς γραμμάς έδαφος, ένθα η πυκνότης των πτωμάτων ήτο μεγαλυτέρα, εν τούτοις ευθύς ως ωδηγήθη εις το Σ.Δ. του ΙΙΙ/19 Τάγματος και τω αφηρέθη ο επίδεσμος των οφθαλμών, εκάλυψε το πρόσωπόν του δι' αμφοτέρων των χειρών, ψιθυρίζων "terribile" (τρομερόν), κατελήφθη υπό τρομώδους καταστάσεως και απητήθη αρκετή δόσις κονιάκ ίνα συνέλθη και ανακτήση την ηρεμίαν του.
Η εξαιρετική αυτή φθορά των ενεργησάντων τας εναντίον του υψ. 731 τμημάτων, δικαιολογεί την απόφασιν των Ιταλών όπως ανεγείρουν επί του υψώματος τούτου όπερ απεκάλεσαν «Ιεράν Ζώνην» (1) (Στρατάρχη Cavallero. «DIARIO» 14 Μαρτίου) το γενικόν μνημείον των πεσόντων εν Αλβανία μαχητών των ...


λέει ο ο Γιάννης Κασλάς γιος τουΤαγματάρχη Δημήτριου Κασλά

..... Ο πατέρας μου, ήταν από τους λίγους που γύρισαν από το ύψωμα 731.
Οσο ζούσε όμως, δεν έλεγε τίποτε για την δράση του, γιατί είχε απογοητευθεί. Μετά από όλες τις ταλαιπωρίες που πέρασε πολεμώντας στην Μικρά Ασία, απ όπου γύρισε τυφλός από τις κακουχίες, κατόπιν στο Αλβανικό και αργότερα στην Εθνική Αντίσταση όπου ήταν Διοικητής στο 52 Σύνταγμα του ΕΛΑΣ στο Λιανοκλάδι, όταν τελείωσε η αντίσταση, τον έστειλαν εξορία Κι ήταν πάρα πολύ στεναχωρημένος, γιατί δεν του αναγνώρισαν τίποτα.


Σημειώσεις

Ο Δημήτρης Κασλάς, μετά την απελευθέρωση οδηγήθηκε στην οδό της εξορίας, αντί να του αποδοθούν οι δέουσες τιμές, “έφυγε” στις 22 Φεβρουαρίου του 1966, από καρδιακό επεισόδιο.Προήχθη μετά θάνατον, τιμής ένεκεν, σε ταξίαρχο, ενώ του έχουν απονεμηθεί Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, Πολεμικός Σταυρός Γ’ Τάξεως, Αργυρούς Σταυρός του Β’ Τάγματος, Μετάλλειον στρατιωτικής αξίας Δ’ τάξεως.

Την 25η Μαρτίου 1941 (σημαδιακή ημέρα) στο Υψωμα 731 δεν υπήρχαν πια καστανιές να ανθίσουν την άνοιξη που ερχόταν.
To τοπίο άλλαξε, τα δένδρα ξεριζώθηκαν και το ανάγλυφο μεταβλήθηκε καθώς μειώθηκε το ύψος της κορυφής κατά πέντε μέτρα .,
(731 μέτρα ηταν το αρχικό υψος).
Το αίμα είχε ποτίσει βαθιά τη γη και απο Ελληνες και απο Ιταλούς . Στην πλαγιά του, η ιταλική μεραρχία Πούλιε είχε εξοντωθεί .
Τα πτώματα των Ιταλών χρησίμευαν για προπύργιο του ρημαγμένου λόφου.
Παρα τις επιθέσεις που εκτόξευσαν οι Ιταλοί εναντίον του 731, αυτό έστεκε σαν βράχος απόρθητος που επάνω στον οποίο θραύονταν όλες οι λυσώδεις ενέργειες του εχθρού.
Το θέαμα που αντίκριζε κανείς στο χώρο μεταξύ των υψωμάτων 731 και στο διπλανό 717,
ηταν μακάβριο και φρικιαστικό ξεπερνούσε τις δυνατότητες κάθε φαντασίας.
Ο ακριβείς αριθμός Ελληνων πεσόντων μόνο στο 731 δεν είναι γνωστός σίγουρα ήταν πάνω απο 500 και η πλειοψηφία αυτών ήταν απο τα μέρη της Καρδίτσας και των Τρικάλων. 
 
Οι απώλειες των ελληνικών μονάδων που έλαβαν μέρος στον αγώνα για την απόκρουση της εαρινής επιθέσεως, ανήλθαν σε 47 αξιωματικούς και 1.196 οπλίτες νεκρούς, σε 144 αξιωματικούς και 3.872 οπλίτες τραυματίες και σε 42 οπλίτες αγνοουμένους. 
Οι απώλειες των Ιταλών κατά την ιδία περίοδο εφτασαν τους 11.800 νεκρούς και τραυματίες.

Στο ύψωμα 731 ύψωσαν οι Ιταλοί το γενικό μνημείο των πεσόντων στην Αλβανία μαχητών τους και το ονόμασαν “Ιερή ζώνη”,και καλά έκαναν. Τα κόκαλα των δικών μας ακόμα βρίσκονται διάσπαρτα στο 731 ύψωμα, στον λόφο με τις καστανιές…




Το 731 σήμερα

Φεβρουαρίου 09, 2010

Το τέρας της Ζεβοντάν
















Έπεσα τυχαία απάνω του και με συνάρπασε. Έτσι αντιγράφοντας, μεταφράζοντας και ράβοντας είπα να γράψω την ιστορία.

Ήταν εκεί στο 1764 , εικοσιπέντε χρόνια πριν ξεσπάσει η Γαλλική Επανάσταση, όταν ένα μυστηριώδες ζώο που εμφανίστηκε στην περιοχή Ζεβοντάν στην νοτιο-κεντρική Γαλλία, όπου σήμερα βρίσκεται η επαρχία Λοζέρ.
Περιγράφηκε ως ένα λυκόμορφο πλάσμα σε μέγεθος αγελάδας, όμως, μέχρι σήμερα, κανείς δεν μπόρεσε να το ταυτίσει με κάποιο γνωστό είδος.

Επί τρία χρόνια τρομοκράτησε τους κατοίκους των γύρω περιοχών και πάνω από 100 άνθρωποι λέγεται ότι έχασαν την ζωή τους εξαιτίας του.
Το μυστήριο που αφορούσε την φύση αυτού του ζώου, έχει γίνει αφορμή για ένα σωρό θεωρίες συνωμοσίας. Πάντως, στην Ζεβοντάν ο απόηχος του τέρατος κρατά μέχρι σήμερα και οι κάτοικοι μιλούν με τρόμο γι’ αυτό.

Το πρώτο αίμα

Η Ζεβοντάν, όπως και οι γύρω περιοχές, είναι μια ορεινή περιοχή με έντονο ανάγλυφο। Ανάμεσα στους επιβλητικούς ορεινούς όγκους σχηματίζονται οροπέδια με εκτεταμένα βοσκοτόπια και πεδιάδες κατάλληλες για καλλιέργεια। Πυκνά δάση καλύπτουν τις βαθιές χαράδρες και μεγάλα τμήματα των λιβαδιών, δημιουργούν πολλά και απρόσιτα κρησφύγετα, όπου επιβιώνει μεγάλη ποικιλία άγριας πανίδας। Ένα επιβλητικό τοπίο ,δηλαδή, που και αλαφροΐσκιωτος να μην είσαι , σκιάζεσαι.

Εκεί λοιπόν το καλοκαίρι του 1764 έγινε η πρώτη επίθεση εναντίον μιας βοσκοπούλας στην περιοχή Langogne. Η νεαρή γυναίκα ήταν από τα λίγα θύματα του κτήνους που κατάφερε να επιβιώσει. Αρχικά την υπερασπίστηκαν τα σκυλιά της, δίνοντάς της χρόνο να καταφύγει ανάμεσα στα βόδια της. Αυτά με τη σειρά τους, κράτησαν μακριά το τέρας με τα κέρατά τους, μέχρι που αυτό εγκατέλειψε την προσπάθεια. Η κοπέλα έφτασε τελικά στο χωριό σώα καιδιηγήθηκε στους έκπληκτους χωρικούς το συμβάν. Σύμφωνα με την περιγραφή της, της επιτέθηκε ένα ζώο που έμοιαζε με λύκο αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερο. Είχε κεφάλι και λαιμό πιο πλατιά από του λύκου και οι κυνόδοντες του εξείχαν από τις πλευρές των σαγονιών του. Μια μαύρη λωρίδα διέτρεχε την ράχη του, ενώ η ουρά του ήταν εξαιρετικά μεγάλη και κατέληγε σε μια πλούσια φούντα. Οι γρατσουνιές που έφερε σε όλο το σώμα της η κοπέλα, καθώς και το σκισμένο φουστάνι της έπεισε τους συγχωριανούς της για την αλήθεια των λόγων της.

Το επόμενο διάστημα οι επιθέσεις πολλαπλασιάστηκαν. Την μία ηταν ένα κορίτσι 14 χρονών , την άλλη ένας ποιμένας, την παρα άλλη τρία αγόρια μετά μια γυναίκα κλπ
Συνήθως τα θύματα ήταν γυναίκες και μικρά παιδιά που φύλαγαν τα κοπάδια τους στα λιβάδια του οροπεδίου μιας και οι άντρες δούλευαν στα χωράφια αφήνοντας στα γυναικόπαιδα την πιο ελαφριά εργασία της βοσκής των κοπαδιών.
Τα πτώματα των άτυχων θυμάτων βρίσκονταν διαμελισμένα ή φρικτά ακρωτηριασμένα και πολλές φορές αγνώριστα.
Σύντομα η φήμη του τέρατος απλώθηκε σε όλη τη χώρα και οι γαλλικές αρχές σύστησαν στον τοπικό πληθυσμό να μην αφήνει απροστάτευτα τα γυναικόπαιδα.
Έτσι πολλοί άντρες εγκατέλειψαν την συγκομιδή για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, αλλά το κακό δεν μειώθηκε.


Ο τρόμος εξαπλώνεται

Τον Σεπτέμβρη του ιδίου έτους, έξι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν όλες θανατηφόρες , με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να μην νιώθουν πλέον καμιά ασφάλεια. Αρκετοί οργάνωσαν μια ομάδα για να εξοντώσουν το κτήνος. Δύο απο αυτούς το εντόπισαν και το πυροβόλησαν από πολύ μικρή απόσταση. Αυτό, όμως αφού έπεσε, ξανασηκώθηκε και διέφυγε παρά τα συνεχή εύστοχα πυρά .

Στο άκουσμα της είδησης οι κάτοικοι θεώρησαν ότι το θηρίο θα πέθαινε κατά τις επόμενες ημέρες. Διαψεύσθηκαν οικτρά όταν οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν. Τότε όλη η περιοχή τρομοκρατήθηκε και οι χωρικοί άρχισαν να θεωρούν οτι κάτι το υπερφυσικό συνέβαινε. Φήμες που ήθελαν το θηρίο να είναι «λυκάνθρωπος» (loup-garou) ή κάποιο ακάθαρτο ον-όργανο μάγισσας, διαδίδονταν αυξάνοντας το φόβο των ήδη τρομοκρατημένων κατοίκων.

Ο διοικητής της Ζεβοντάν και προσωπικός φίλος του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ', Ετιέν Λαφόντ ζήτησε επίμονα βοήθεια από την Αυλή για την αντιμετώπιση της μάστιγας. Πέτυχε τελικά την αποστολή μιας ομάδας βασιλικών δραγόνων υπό τον ταγματάρχη Ντιαμέλ . Επίσης, το θηρίο επικηρύχτηκε έναντι μεγάλης αμοιβής με αποτέλεσμα να συσσωρεύσουν στην περιοχή πολλοί επαγγελματίες κυνηγοί. Αυτοί οργανώθηκαν σε πολυάριθμες ομάδες από τον Ντιαμέλ και συντόνισαν καλύτερα τις κινήσεις τους.
Το τέρας όμως παρέμενε ελεύθερο. Κατάφερνε και ξέφευγε από τις παγίδες και τα δόκανα, ενώ δεν άγγιζε τα δηλητηριασμένα δολώματα που του άφηναν.
Επιπλέον, εξαιτίας της πίεσης των συνεχών περιπόλων, πέρασε τα βουνά Μαργκερίντ και έκανε αισθητή την παρουσία του στην Rieutort με πρώτο θύμα έναν 12χρονο βοσκό. Νέες προσπάθειες των κατοίκων να δώσουν τέλος στον εφιάλτη, έπεφταν στο κενό. Το θηρίο, που πλέον αποκαλείται «τέρας της Ζεβοντάν», συνέχιζε το μακάβριο έργο του χωρίς κάποιος να μπορεί να δώσει ένα τέλος.

Το 1765 οι επιθέσεις ήταν τόσες πολλές ώστε τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο σε μεγάλες ομάδες και οπλισμένα με αυτοσχέδια όπλα. Ενα περιστατικό με κάποια τυχερά και ηρωικά παιδιά , περιγράφεται παρακάτω.

Ιστορικό της μάχης στις 12 Ιανουαρίου 1765 του νεαρού Portefaix και των 6 παιδιών από τη Villeret de Chanaleilles
όπως περιγράφεται από τον ιερέα της ενορίας.. (ελεύθερη μετάφραση)



"Στις 12 Ιανουαρίου, το εξαγριωμένο θηρίο επιτέθηκε σε 5 νεαρά αγόρια από το Villeret, στην ενορία Chanaleilles.

Τα τρία μεγαλύτερα ήταν περίπου 11 ετών, τα δύο άλλα μόνο 8 ενώ συνοδεύονταν και από δύο νεαρά κορίτσια της ίδιας περίπου ηλικίας. Τα παιδιά αυτά πρόσεχαν ένα κοπάδι βοοειδών στην κορυφή ενός λόφου ενώ καθένα ήταν οπλισμένο με κοντάρι που έφερε στο άκρο του κοφτερή, σιδερένια λεπίδα 4 ιντσών.
Το αιμοβόρο Θηρίο αιφνιδίασε την ομάδα καθώς δεν το είδαν παρά μόνο όταν ήταν ήδη πολύ κοντά τους Τα παιδιά συγκεντρώθηκαν όσο γρηγορότερα μπορούσαν, λαμβάνοντας αμυντική θέση.
Το Θηρίο, αφού κύκλωσε την ομάδα δύο ή τρείς φορές, τελικά όρμησε σε ένα από τα μικρότερα αγόρια. Τα τρία μεγαλύτερα παιδιά αντεπιτιθέμενα, κατέφεραν πολλαπλά χτυπήματα στο Θηρίο χωρίς όμως να καταφέρουν να διαπεράσουν με τα όπλα τους το δέρμα του. Ωστόσο, με αυτό τον τρόπο, κατάφεραν να το αναγκάσουν να χαλαρώσει το δάγκωμά του.
Τελικά απομακρύνθηκε έχοντας αρπάξει ένα κομμάτι σάρκας από το δεξί μάγουλο του αγοριού, το οποίο κομμάτι και καταβρόχθισε μπροστά τους. Λίγες στιγμές αργότερα, με τη μανία του ανανεωμένη, επιτέθηκε και πάλι στα παιδιά, αρπάζοντας απ’το μπράτσο το μικρότερο. Τότε ένα από τα παιδιά, τρομοκρατημένο πρότεινε στα υπόλοιπα να διαφύγουν καθώς το Θηρίο παρέμενε απασχολημένο με τη λεία του μα ο μεγαλύτερος, ονόματι Portefaix, αντέτεινε ότι ή θα ελευθέρωναν το φίλο τους ή θα πέθαιναν εκεί, μαζί του.

Έτσι, κυνηγώντας το Θηρίο, το οδήγησαν σ’ ένα βάλτο του οποίου ο βυθός ήταν τόσο λασπώδης που το ζώο βούλιαζε και αναγκάστηκε να επιβραδύνει. Τα παιδιά, αφού το έφτασαν, και γνωρίζοντας ότι τα όπλα τους δεν θα μπορούσαν να βλάψουν το σώμα του Θηρίου, στόχευσαν το κεφάλι και ιδιαίτερα τα μάτια. Κατέφεραν πολλαπλά πλήγματα στο στόμα, το οποίο παρέμενε ορθάνοιχτο μα δεν κατάφεραν να πετύχουν ποτέ τα μάτια. Καθ’ όλη τη μάχη, το θηρίο κρατούσε συνεχώς το νεαρό αγόρι κάτω απ’ τα πόδια του μα δεν είχε την ευκαιρία να δαγκώσει καθώς ήταν απασχολημένο να αποφεύγει τις επιθέσεις.

Τελικά τα παιδιά αυτά κατάφεραν να παρενοχλήσουν τόσο σοβαρά το Θηρίο ώστε να αναγκαστεί ν’ εγκαταλείψει για δεύτερη φορά το αγόρι, ελαφρά τραυματισμένο στο βραχίονα και με μια ελαφριά γρατσουνιά στο πρόσωπο.
Καθώς η ομάδα συνέχιζε να φωνάζει με όλη της τη δύναμη, ένας άνδρας έσπευσε φωνάζοντας μαζί τους. Στο άκουσμα του νέου αυτού εχθρού, το Θηρίο στεκόμενο στα πίσω πόδια του διέφυγε μέσω μιας ρεματιάς ένα μίλι πιο μακρυά.

Τρείς άνδρες το είδαν να καταδύεται, να βγαίνει από το νερό και να κυλιέται στό έδαφος για κάποια ώρα. Κατόπιν το Θηρίο πήρε το δρόμο προς Mazel και καταβρόχθισε ένα 15-χρονο αγόρι στην ενορία του Grozes, στο Gevaudan.."

Ο 12χρονος Jacques Portefaix για αυτό του το ανδραγάθημα ανταμείφθηκε και του δόθηκε εκπαίδευση σε στρατιωτική σχολή με την προοπτική να γίνει αξιωματικός στον Γαλλικό Στρατό.

Εξίσου ηρωική περίπτωση είναι αυτή της Jeanne Jouve. Στις 9 Μαρτίου τρία από τα έξι παιδιά της δέχτηκαν την επίθεση του θηρίου. Η μητέρα τους τα υπερασπίστηκε λυσσαλέα με πέτρες ακόμα και με τα γυμνά της χέρια. Τελικά το τέρας αποχώρησε αφήνοντας την ίδια σοβαρά τραυματισμένη και ένα αγοράκι της αιμόφυρτο και με κατακρεουργημένο πρόσωπο. Το παιδί απεβίωσε τρεις μέρες αργότερα. Η είδηση τού περιστατικού έφτασε μέχρι τις Βερσαλλίες και ο βασιλιάς χορήγησε μία ανταμοιβή 300 λιβρών στην γενναία μητέρα.

Την άνοιξη του 1765 ο βασιλιάς απέστειλε τον φημισμένο κυνηγό Ντενεβάλ
Ο Ντενεβάλ ήταν γνωστός σ’ όλη τη χώρα ως έμπειρος κυνηγός λύκων και λεγόταν ότι είχε σκοτώσει πάνω από 1000 λύκους. Ούτε όμως αυτός κατάφερε κάτι, παρά τις διαφορετικές τακτικές που δοκίμασε.
Στις 29 Απριλίου του 1765, δύο μήνες περίπου από την άφιξη του Ντενεβάλ, ένας τοπικός ευγενής, ονόματι de la Chaumette, κυνήγησε μαζί με τους δύο αδερφούς του το θηρίο σώζοντας έναν βοσκό. Το πυροβόλησαν επανειλημμένως αλλά αυτό αφού ξανασηκώθηκε (όπως και στην περίπτωση των δύο κυνηγών κατά το προηγούμενο έτος), χάθηκε μέσα στην πυκνή βλάστηση γρυλίζοντας. Τα πολλά και μεγάλα ίχνη αίματος που ήταν εμφανή στον τόπο της επίθεσης, έδειχναν ότι το θηρίο είχε χάσει πολύ αίμα. Πάλι θεωρήθηκε ότι θα πέθανε μέσα στις επόμενες μέρες και πάλι οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Τον Ιούνιο, ο Ντενεβάλ εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια, αφού δεν μπόρεσε να κάνει το παραμικρό. Σαν να μην έφτανε αυτό, το θηρίο εξαπέλυσε περισσότερες επιθέσεις και με μεγαλύτερη αγριότητα.

Ως έσχατη λύση, εστάλη από την Αυλή ο βασιλικός κυνηγός Αντουάν ντε Μπωτέρν (Antoine de Beauterne) επικεφαλής μια ομάδας 40 ατόμων. Έφτασε στην περιοχή στις 22 Ιουνίου και μετά από εντατικές προσπάθειες τριών μηνών εντόπισε και σκότωσε, στις 21 Σεπτεμβρίου, έναν τεράστιο λύκο μέσα στο φαράγγι Bial κοντά στην Pommier . Είχε μήκος δύο μέτρων και βάρος 75 κιλών. Οι κάτοικοι όπως και ο ντε Μπωτέρν παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν ξαναδεί τόσο μεγάλο λύκο και εύλογα θεώρησαν ότι επρόκειτο για το τέρας που είχε ερημώσει την περιοχή. Επίσης, θύματα επιθέσεων του τέρατος βεβαίωσαν ότι ήταν αυτό, αναγνωρίζοντας σημάδια που είχε στο σώμα του τα οποία είχαν προκληθεί από την πάλη με κάποια θύματά του. Το ζώο βαλσαμώθηκε και στάλθηκε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας των Παρισίων. Μεγάλη χαρά και ανακούφιση επικράτησε στις πολύπαθες περιοχές. Ο βασιλικός κυνηγός πανηγύρισε την επιτυχία του, ενώ οι κάτοικοι προσπάθησαν να ξαναρχίσουν την ζωή τους και να επουλώσουν τα ψυχικά και σωματικά τραύματα που είχε αφήσει στο πέρασμά του ο υπερμεγέθης λύκος.
Σύντομα, όμως, η χαρά και η αγαλλίαση διαλύθηκαν. Στις 2 Δεκεμβρίου δύο παιδιά τραυματίστηκαν σοβαρά. Δεκάδες θάνατοι ακολούθησαν κατά τα επόμενα δύο έτη. Εκστρατεία εναντίον του θηρίου οργανώθηκε από τον κόμητα de Tournon όμως επι 18 μήνες αργότερα, δεν είχε αποφέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα.

Η κατάσταση έμοιαζε να ξεφεύγει. Μια ολόκληρη Γαλλία και αδυνατούσε να σκοτώσει ένα κάποιο θηρίο. Για πολιτικούς λόγους ,με εντολή του βασιλιά έπαψαν να ανακοινώνονται ειδήσεις που έρχονταν από τη Ζεβοντάν . Όλη η περιοχή πλέον είχε παραλύσει. Οι απελπισμένοι χωρικοί δεν τολμούσαν να βγουν από τα σπίτια τους, παρατώντας τις εργασίες τους. Έτσι, πέραν των συνεχών θανάτων, η περιοχή αντιμετώπιζε και το ενδεχόμενο της οικονομικής καταστροφής . Οι όροι πλέον είχαν αντιστραφεί: το τέρας της Ζεβοντάν έκανε τη Ζεβοντάν να ονομάζεται «η χώρα του θηρίου» (pays de la bete).

Σημείωση: Κάποιοι τοπικοί ευγενείς βοήθησαν με όποιον τρόπο μπορούσαν τους δύστυχους χωρικούς, διοργανώνοντας κυνήγια για την εξόντωση του τέρατος ή προσφέροντας με δικά τους έξοδα περίθαλψη στα θύματα, ακόμα και καταλύματα. Άλλοι πάλι αδιαφόρησαν για την τύχη των συντοπιτών τους φροντίζοντας μονάχα για την δική τους ασφάλεια. Όταν το 1789 εξερράγη η Γαλλική Επανάσταση, οι χωρικοί της Ζεβοντάν επενέβησαν πολλές φορές για να σώσουν ευγενείς (ή απογόνους αυτών) που τους είχαν συμπαρασταθεί και βοηθήσει κατά την τριετία 1764-1767. Αντίθετα, αδιαφόρησαν για τους υπόλοιπους.

Η θανάτωση του θηρίου

Τον Ιούνιο του 1767 εκατοντάδες χωρικοί μαζεύτηκαν στον καθεδρικό ναό του Notre-Dame de Beaulieu για να ζητήσουν από τον Θεό να τους απαλλάξει από το τέρας, που το θεωρούσαν τιμωρία για τις αμαρτίες τους. Ιδίως κατά την άνοιξη του έτους αυτού η συχνότητα των επιθέσεων είχε αυξηθεί δραματικά. Ένας τοπικός κυνηγός ονόματι Ζαν Σαστέλ (Jean Chastel) ζήτησε από τους ιερείς του ναού να ευλογήσουν τις σφαίρες και το όπλο του.
Στις 19 του μηνός, στα πλαίσια μιας ακόμα εκστρατείας που διοργανώθηκε από έναν τοπικό ευγενή, ο Ζαν Σαστέλ σκότωσε το τέρας στο πέρασμα Sogne d’ Aubert. Ήταν ένα ζώο παρόμοιο με τον λύκο που είχε σκοτώσει ο ντε Μπωτέρν πριν δύο χρόνια. Αν και έμοιαζε με λύκο, ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερο. Όταν άνοιξαν το στομάχι του, βρήκαν μέσα ανθρώπινα υπολείμματα.
Το τέρας βαλσαμώθηκε και περιφέρθηκε στην περιοχή ώστε να το δουν οι κάτοικοι και να ηρεμήσουν. Ο βασιλιάς ζήτησε το βαλσαμωμένο ζώο να σταλεί στις Βερσαλίες για να εκτεθεί στο παλάτι.Μέχρι να φτάσει όμως στο Παρίσι, το κουφάρι του ζώου είχε αρχίσει να βρωμάει, προφανώς επειδή δεν είχε ταριχευτεί σωστά. Για μερικές μέρες, οι αυλικοί των Βερσαλλιών θαύμασαν το πρωτόγνωρο έκθεμα, αλλά έπειτα απομακρύνθηκε και θάφτηκε καθώς η δυσωδία είχε γίνει αφόρητη. Μια εβδομάδα αργότερα μετά την εξολόθρευση του τέρατος, άλλο ένα κυνήγι οργανώθηκε. Αποτέλεσμα είχε την θανάτωση ενός μεγάλου θηλυκού λύκου που εικαζόταν ότι ήταν ο σύντροφος του τέρατος.

Μαρτυρίες περί του Θηρίου

Ο μαρκήσιος του Apchier ζούσε στο κάστρο του των Besques, κοντά στο Charraix κυνηγώντας το Θηρίο με τους υπηρέτες του για πολύ καιρό. Ήταν σε μια από αυτές τις κυνηγετικές εξορμήσεις, την 19η Ιουνίου του 1767 όταν ο Jean Chastel σκότωσε το Θηρίο (ένα αρσενικό ζώο). Ένα πρακτικό που διασώζεται στα Εθνικά Αρχεία, γραμμένο στις 20 Ιουνίου 1767 από το βασιλικό γραφέα του Langeac, μας δίνει τις ακόλουθες πληροφορίες:

- «Όταν ο μαρκήσιος του Apchier μετέφερε το ζώο στο κάστρο του των Besques, της ενορίας Charraix, θεωρήσαμε σκόπιμο να δούμε και οι ίδιοι το λυκόμορφο κτήνος. Μα επρόκειτο για έναν ασυνήθιστο λύκο. Το κεφάλι του και οι διαστάσεις του ήταν πολύ διαφορετικά από των λύκων που απαντά κανείς στη χώρα. Αυτό επιβεβαιώνεται από περισσότερα από 300 άτομα απ’ όλη τη χώρα που έσπευσαν να το δουν. Πολλοί κυνηγοί και ειδικοί υπογράμμισαν ότι μόνον η ουρά και τα οπίσθια προσομοιάζαν εκείνα του λύκου ενώ το κεφάλι του είχε τερατώδεις διαστάσεις! Τα μάτια του έφεραν μιαν ασυνήθιστη μεμβράνη που ξεκινούσε από τη βάση της κόγχης και μπορούσε να καλύψει ολόκληρο το βολβό αν αυτό χρεαζόταν.
Ο λαιμός ήταν καλυμμένος από πυκνό ερυθρό-γκριζο τρίχωμα με ορισμένες μαύρες ρίγες. Υπάρχει επίσης μία μεγάλη καρδιοειδής κηλίδα λευκού τριχώματος στο στέρνο ενώ τα πόδια φέρουν τέσσερα δάκτυλα οπλισμένα με τεράστια νύχια, πολύ μακρύτερα από εκείνα του κοινού λύκου. Τα πόδια αυτά είναι πολύ μεγάλα, ιδιαίτερα τα εμπρόσθια, έχουν δε το χρωματισμό των ποδιών του ελαφιού.
Αυτή η περιγραφή μας φαίνεται κάπως σχετική καθώς ούτε οι ειδικοί, ούτε οι κυνηγοί είχαν ξαναδεί λύκο με τέτοιο χρωματισμό. Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι οι πλευρές του δεν ήταν τοποθετημένες διαμήκως όπως του λύκου, γεγονός που επέτρεπε στο ζώο να στρέφει πολύ εύκολα.

Οι αναλογίες του ζώου αυτού ήταν:

Μήκος από τη ρίζα της ουράς ως την κορυφή της κεφαλής, τρία πόδια (99 εκ.)

Από την κορυφή της κεφαλής ως τα μάτια, έξι ίντσες (16,2 εκ)


Από τα μάτια ως τη μύτη, 5 ίντσες (13,5 εκ)


Πλάτος από το ένα αυτί ώς το άλλο, 7 ίντσες (18,9 εκ)


Άνοιγμα του στόματος, 7 ίντσες (18,9 εκ)


Πλάτος του λαιμού, περίπου 8 ίντσες (22,9 εκ)


Πλάτος των ώμων, 11 ίντσες (29,7 εκ)


Πλάτος των οπισθίων, περίπου 8 ίντσες (22,9 εκ)


Μήκος της ουράς, 8 ίντσες (21 εκ) (ενώ η ουρά πάντοτε περιγράφεται ως «πολύ μακρυά»...υπάρχει σφάλμα στις εγγραφές?)


Διάμετρος της ουράς, περίπου 3 ίντσες (8 εκ)


Μήκος του αυτιού, τέσσερα δάκτυλα και έξ γραμμές.


Απόσταση μεταξύ των οφθαλμών, περίπου 2 ίντσες (5 εκ)


Μήκος του βραχίονος, περίπου 8 ίντσες (23 εκ)


Μήκος του πήχεος, 8 ίντσες (23 εκ)


Μήκος μεταξύ τελευταίας αρθρώσεως και ονύχων, περίπου 7 ίντσες (18 εκ)


Μήκος σιαγόνας, 6 ίντσες (16,2 εκ)


Πλάτος ρινός, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)


Πλάτος κάτω γνάθου, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)


Μήκος κοπτήρα, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)


Μήκος κάτω γνάθου ???


Μήκος άνω γνάθου, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)


Μήκος γλώσσας από τη ρίζα, 15 ίντσες (38 εκ)


Πλάτος οφθαλμών, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)


Πλάτος κεφαλής, 7 ίντσες (18 εκ)


Πίσω πόδια, πρώτη και δεύτερη άρθρωση, περίπου 7 ίντσες (18 εκ)


Πίσω πόδια, τρίτη άρθρωση ως τα νύχια, 10 ίντσες (25 εκ)


Πλάτος των ποδών, περίπου 4 ίντσες (10 εκ)


Από το σφυρό ως το άκρο πόδα, 6 ίντσες (15 εκ)

(ένα πόδι = 30, 48 εκ; μία ίντσα = 2,54 εκ)

H άνω γνάθος φέρει 6 κοπτήρες. Ο έκτος είναι μακρύτερος από τους άλλους. Παρουσία δύο αγκίστρων μακράν των κοπτήρων, ύψους μίας ίντσας και διαμέτρου μισής. Τρείς οστεθλάστες (ένας μικρός και δύο μεγάλοι), ο τέταρτος γομφίος είναι μεγαλύτερος από τους υπολοίπους και σχεδόν εφάπτεται του πέμπτου (διαιρούμενος σε δυο μέρη, κάθετα μεταξύ τους ενώ είναι στραμμένος προς το εσωτερικό του ουρανίσκου).
Η κάτω σιαγόνα φέρει συνολικά 22 δόντια ήτοι 6 κοπτήρες και εκατέρωθεν άγκιστρα, όπως και στην άνω γνάθο, επτά οστεοθλάστες με τον πρώτο πολύ μικρό, οι επόμενοι τρείς γομφίοι είναι μεγαλύτεροι και παρόμοιοι με τους 2ο και 3ο άνω γομφίους, ο πέμπτος είναι παχύτερος και μακρύτερος διαιρούμενος σε τρία μέρη εξ’ ων το εμπρόσθιο είναι και το πιο κοντό, ο έκτος φέρει δύο εμπρόσθιες και δύο πλευρικές προεξοχές ενώ ο 7ος είναι πολύ μικρός. Επίσης παρατηρήθηκε ύψος του ζώου στο ακρώμιο 2 πόδια και 4 ίντσες καθώς και ζωηρό κόκκινο χρώμα οφθαλμών.»

Η δεύτερη μαρτυρία προέρχεται από τα αρχεία «Archives Departementales του Puy-de-Dome»:
Σε επιστολή προς τον κόμη του ****, σχετικά με το φόνο του θηρίου που λυμαίνονταν το Gevaudan:

- «Το άνοιγμα του στόματος ήταν πολύ μεγάλο, οι κοπτήρες παρόμιοι εκείνων του σκύλου, τα μεγάλα του δόντια πυκνά και ακανόνιστα, ο λαιμός πολύ παχύς και κοντός, φέρει δε τρίχωμα σκληρό και πυκνό με εγκάρσια μαύρη λωρίδα που κατεβαίνει στους ώμους, τα οπίσθια προσομοιάζουν εκείνα του λύκου (εκτός το τεράστιο πάχος), τα εμπρόσθια πόδια κοντύτερα των οπισθίων και λεπτότερα από εκείνα του κοινού λύκου καλυμμένα όπως και το εμπρόσθιο τμήμα της κεφαλής με κοντό, λείο, όμοιο σε υφή και χρώμα με εκείνο του ελαφιού τρίχωμα. Το τρίχωμα του σώματος ήταν πολύ πυκνό και μακρύ, γκριζωπό και μαυρόστικτο. Το ζώο έφερε μεγάλη λευκή κηλίδα σε τέλειο καρδιοειδές σχήμα(...) Αποφασίσαμε να αφαιρέσουμε τις σάρκες του και να κρατήσουμε το σκελετό.(...)Προς έκπληξή μας το κεφάλι ήταν κάτι αξιοσημείωτο. Μετά την αφαίρεση των ιστών, παρατηρήσαμε οστεώδη διαμήκη προεξοχή που ξεκινούσε από την ινιακή χώρα. Ήταν 7 ίντσες σε ύψος και κατέληγε στο εμπρόσθιο τμήμα της κεφαλής. Αφαιρέσαμε μυώδη μάζα σαρκός βάρους μεγαλύτερου των 6 λιβρών το οποίο κάλυπτε τα βρεγματικά οστά. Οι μύες αυτοί καταφύονταν στην κάτω γνάθο και την οφθαλμική χώρα. Αφού αφαιρέθηκαν όλα αυτά τα σαρκώδη τμήματα, αυτό το κεφάλι, το τόσο τερατώδες στη φυσική του μορφή, απέμεινε μόλις μεγαλύτερο από μια γροθιά».(...)

Εν Langeac, την 6η Ιουλίου 1767..

Βιβλιογραφία « The Beast of Gevaudan » του Francois Fabre,


Ο υπολογισμός των θυμάτων του τέρατος διαφέρει ανάλογα με αυτόν που κάνει την εκτίμηση. Κατά μια εκτίμηση το τέρας σκότωσε πάνω από 100 ανθρώπους και τραυμάτισε σοβαρά άλλους 30. Ο de Beaufor (1987) αναφέρει 210 επιθέσεις που είχαν ως αποτέλεσμα 113 θανάτους και 49 τραυματισμούς.


Συνοπτικά η παρακάτω αποτίμηση μοιάζει να περιγράφει την πραγματικότητα.
Απο τις 239 επιθέσεις, έχουμε τον εξής απολογισμό ανα έτος:

1764
18 νεκροί
5 τραυματίες

1765
54 νεκροί
28 τραυματίες

1766
18 νεκροί
13 τραυματίες

1767
21 νεκροί
7 τραυματίες

Ισως αρκετοί θάνατοι δεν μας είναι γνωστοί, είτε επειδή οι Αρχές, κατόπιν διαταγής του βασιλιά, αρνούντο να τους καταγράψουν, είτε επειδή δεν δηλώνονταν από τις οικογένειες των θυμάτων. Οι περισσότεροι θάνατοι έγιναν εντός του νοητού τριγώνου που οριοθετούν οι πόλεις St-Flour, St-Chely-d'Apcher και Saugues. Παρά το μεγάλο ποσοστό αναλφαβητισμού της περιοχής, τα γεγονότα μας είναι αρκετά γνωστά λόγω των πρακτικών και των καταλόγων που κράτησαν κάποιοι μορφωμένοι ντόπιοι κληρικοί, όπως ο αβάς Pierre Pourcher που έγραψε πάνω από 1000 σελίδες για τα εν λόγω συμβάντα.

Παραλειπόμενα



Πολλές ερμηνείες έχουν διατυπωθεί για τη φύση του παράξενου αυτού ζώου. Καμιά δεν έχει γίνει γενικά αποδεκτή και μελετητές, ιστοριοδίφες και φυσιοδίφες συνεχίζουν να ερίζουν μέχρι σήμερα.
Κατα ένα παράδοξο λόγο , όπως είπα και παραπάνω , το τέρας ορμούσε πιο πολύ σε γυναίκες και παιδιά με το φώς της ημέρας । Οι γνώσεις που έχουμε για τα αρπακτικά αναφέρουν οτι κυνηγούν νύκτα και όχι ημέρα। Επίσης δεν βρήκα αναφορές για επιθέσεις του, σε οικόσιτα ζώα.

Κατά την περίοδο της δράσης του, οι έντρομοι χωρικοί άλλοτε το θεωρούσαν λυκάνθρωπο, θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες τους, άλλοτε σατανικό πλάσμα υποχείριο κάποιας μάγισσας, άλλοτε πάλι ως την προσωποποίηση του ίδιου του διαβόλου। Άλλες θεωρίες υποστηρίζουν ότι επρόκειτο για ένα άγνωστο, στους περισσότερους Ευρωπαίους εκείνης της εποχής, εξωτικό ζώο (όπως ύαινα) που πιθανώς να ξέφυγε από το εκτροφείο κάποιου εκκεντρικού αριστοκράτη। Άλλοι πάλι συγκλίνουν προς την άποψη ότι ήταν ένα υβρίδιο λύκου ή μια τερατογένεση λύκου και σκύλου ή μια τερατογένεση αρκούδας. Πιθανότατα ότι του διαόλου πράμα και να ήταν, πρέπει να ήταν παραπάνω από ένα.

Το θηρίο της Ζεβοντάν αποτελεί ένα από τα αγαπημένα θέματα των κρυπτοζωολόγων. Και στο πεδίο αυτό έχουν εκφραστεί πάμπολλες θεωρίες που κυμαίνονται από υβρίδια γνωστών ζώων (όπως αναφέρθηκε παραπάνω) έως προϊστορικά αρπακτικά που μπορεί να επιβιώνουν σε απρόσιτες γωνιές της υδρογείου.


Οταν πέρασε το κακό, χύθηκε πολύ μελάνη για το Θηρίο. Περισσότερα από 1500 σχετικά συγγράμματα έχουν καταγραφεί από το 1767.
Τα περισσότερα μπορεί κανείς να βρεί σε δημόσια αρχεία και βιβλιοθήκες της περιοχής . Δεν είναι όμως όλα γνωστά. Ιδιαίτερα εκείνα τα οποία, αν υφίστανται, ανήκουν σε ιδιωτικά αρχεία. Ίσως, κάποια μέρα, να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τα γεγονότα.


Η γαλλική ταινία «Η Αδελφότητα των Λύκων» (Le Pacte des Loups, 2001) περιγράφει ακριβώς αυτό το γεγονός. Αν και οι συντελεστές της ταινίας μελέτησαν τα χρονικά που αναφέρονται στα γεγονότα, τελικά υιοθέτησαν μια από τις πολλές θεωρίες συνομωσίας: Το τέρας ήταν μια λέαινα εκπαιδευμένη από έναν παρανοϊκό αριστοκράτη και οι επιθέσεις γίνονταν στα πλαίσια άσκησης πολιτικής πίεσης από μια μυστική αδελφότητα προς την γαλλική κυβέρνηση. Η απόκοσμη εμφάνισή του, οφειλόταν σε μια αλλόκοτη πανοπλία με την οποία το είχε ντύσει το αφεντικό του.

Τα παραπάνω τα βρήκα απο περιήγησή στον ιστό, κυρίως στις παρακάτω διευθύνσεις:

http://el।wikipedia।org/wiki/Κτήνος_της_Ζεβονταν (υπέροχη δουλειά απο τον συγγραφέα του άρθρου)
http://labete।izfree।com/
http://www.betedugevaudan।com (εξίσου καταπληκτική δουλειά όπου υπάρχει και μερική μετάφραση στα Ελληνικά )