Το τέρας της Ζεβοντάν

Έπεσα τυχαία απάνω του και με συνάρπασε. Έτσι αντιγράφοντας, μεταφράζοντας και ράβοντας είπα να γράψω την ιστορία.

Ήταν εκεί στο 1764 , εικοσιπέντε χρόνια πριν ξεσπάσει η Γαλλική Επανάσταση, όταν ένα μυστηριώδες ζώο που εμφανίστηκε στην περιοχή Ζεβοντάν στην νοτιο-κεντρική Γαλλία, όπου σήμερα βρίσκεται η επαρχία Λοζέρ.
Περιγράφηκε ως ένα λυκόμορφο πλάσμα σε μέγεθος αγελάδας, όμως, μέχρι σήμερα, κανείς δεν μπόρεσε να το ταυτίσει με κάποιο γνωστό είδος.

Επί τρία χρόνια τρομοκράτησε τους κατοίκους των γύρω περιοχών και πάνω από 100 άνθρωποι λέγεται ότι έχασαν την ζωή τους εξαιτίας του.
Το μυστήριο που αφορούσε την φύση αυτού του ζώου, έχει γίνει αφορμή για ένα σωρό θεωρίες συνωμοσίας. Πάντως, στην Ζεβοντάν ο απόηχος του τέρατος κρατά μέχρι σήμερα και οι κάτοικοι μιλούν με τρόμο γι’ αυτό.

Το πρώτο αίμα

Η Ζεβοντάν, όπως και οι γύρω περιοχές, είναι μια ορεινή περιοχή με έντονο ανάγλυφο। Ανάμεσα στους επιβλητικούς ορεινούς όγκους σχηματίζονται οροπέδια με εκτεταμένα βοσκοτόπια και πεδιάδες κατάλληλες για καλλιέργεια। Πυκνά δάση καλύπτουν τις βαθιές χαράδρες και μεγάλα τμήματα των λιβαδιών, δημιουργούν πολλά και απρόσιτα κρησφύγετα, όπου επιβιώνει μεγάλη ποικιλία άγριας πανίδας। Ένα επιβλητικό τοπίο ,δηλαδή, που και αλαφροΐσκιωτος να μην είσαι , σκιάζεσαι.

Εκεί λοιπόν το καλοκαίρι του 1764 έγινε η πρώτη επίθεση εναντίον μιας βοσκοπούλας στην περιοχή Langogne. Η νεαρή γυναίκα ήταν από τα λίγα θύματα του κτήνους που κατάφερε να επιβιώσει. Αρχικά την υπερασπίστηκαν τα σκυλιά της, δίνοντάς της χρόνο να καταφύγει ανάμεσα στα βόδια της. Αυτά με τη σειρά τους, κράτησαν μακριά το τέρας με τα κέρατά τους, μέχρι που αυτό εγκατέλειψε την προσπάθεια. Η κοπέλα έφτασε τελικά στο χωριό σώα καιδιηγήθηκε στους έκπληκτους χωρικούς το συμβάν. Σύμφωνα με την περιγραφή της, της επιτέθηκε ένα ζώο που έμοιαζε με λύκο αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερο. Είχε κεφάλι και λαιμό πιο πλατιά από του λύκου και οι κυνόδοντες του εξείχαν από τις πλευρές των σαγονιών του. Μια μαύρη λωρίδα διέτρεχε την ράχη του, ενώ η ουρά του ήταν εξαιρετικά μεγάλη και κατέληγε σε μια πλούσια φούντα. Οι γρατσουνιές που έφερε σε όλο το σώμα της η κοπέλα, καθώς και το σκισμένο φουστάνι της έπεισε τους συγχωριανούς της για την αλήθεια των λόγων της.

Το επόμενο διάστημα οι επιθέσεις πολλαπλασιάστηκαν. Την μία ηταν ένα κορίτσι 14 χρονών , την άλλη ένας ποιμένας, την παρα άλλη τρία αγόρια μετά μια γυναίκα κλπ
Συνήθως τα θύματα ήταν γυναίκες και μικρά παιδιά που φύλαγαν τα κοπάδια τους στα λιβάδια του οροπεδίου μιας και οι άντρες δούλευαν στα χωράφια αφήνοντας στα γυναικόπαιδα την πιο ελαφριά εργασία της βοσκής των κοπαδιών.
Τα πτώματα των άτυχων θυμάτων βρίσκονταν διαμελισμένα ή φρικτά ακρωτηριασμένα και πολλές φορές αγνώριστα.
Σύντομα η φήμη του τέρατος απλώθηκε σε όλη τη χώρα και οι γαλλικές αρχές σύστησαν στον τοπικό πληθυσμό να μην αφήνει απροστάτευτα τα γυναικόπαιδα.
Έτσι πολλοί άντρες εγκατέλειψαν την συγκομιδή για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, αλλά το κακό δεν μειώθηκε.


Ο τρόμος εξαπλώνεται

Τον Σεπτέμβρη του ιδίου έτους, έξι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν όλες θανατηφόρες , με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να μην νιώθουν πλέον καμιά ασφάλεια. Αρκετοί οργάνωσαν μια ομάδα για να εξοντώσουν το κτήνος. Δύο απο αυτούς το εντόπισαν και το πυροβόλησαν από πολύ μικρή απόσταση. Αυτό, όμως αφού έπεσε, ξανασηκώθηκε και διέφυγε παρά τα συνεχή εύστοχα πυρά .

Στο άκουσμα της είδησης οι κάτοικοι θεώρησαν ότι το θηρίο θα πέθαινε κατά τις επόμενες ημέρες. Διαψεύσθηκαν οικτρά όταν οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν. Τότε όλη η περιοχή τρομοκρατήθηκε και οι χωρικοί άρχισαν να θεωρούν οτι κάτι το υπερφυσικό συνέβαινε. Φήμες που ήθελαν το θηρίο να είναι «λυκάνθρωπος» (loup-garou) ή κάποιο ακάθαρτο ον-όργανο μάγισσας, διαδίδονταν αυξάνοντας το φόβο των ήδη τρομοκρατημένων κατοίκων.

Ο διοικητής της Ζεβοντάν και προσωπικός φίλος του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ', Ετιέν Λαφόντ ζήτησε επίμονα βοήθεια από την Αυλή για την αντιμετώπιση της μάστιγας. Πέτυχε τελικά την αποστολή μιας ομάδας βασιλικών δραγόνων υπό τον ταγματάρχη Ντιαμέλ . Επίσης, το θηρίο επικηρύχτηκε έναντι μεγάλης αμοιβής με αποτέλεσμα να συσσωρεύσουν στην περιοχή πολλοί επαγγελματίες κυνηγοί. Αυτοί οργανώθηκαν σε πολυάριθμες ομάδες από τον Ντιαμέλ και συντόνισαν καλύτερα τις κινήσεις τους.
Το τέρας όμως παρέμενε ελεύθερο. Κατάφερνε και ξέφευγε από τις παγίδες και τα δόκανα, ενώ δεν άγγιζε τα δηλητηριασμένα δολώματα που του άφηναν.
Επιπλέον, εξαιτίας της πίεσης των συνεχών περιπόλων, πέρασε τα βουνά Μαργκερίντ και έκανε αισθητή την παρουσία του στην Rieutort με πρώτο θύμα έναν 12χρονο βοσκό. Νέες προσπάθειες των κατοίκων να δώσουν τέλος στον εφιάλτη, έπεφταν στο κενό. Το θηρίο, που πλέον αποκαλείται «τέρας της Ζεβοντάν», συνέχιζε το μακάβριο έργο του χωρίς κάποιος να μπορεί να δώσει ένα τέλος.

Το 1765 οι επιθέσεις ήταν τόσες πολλές ώστε τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο σε μεγάλες ομάδες και οπλισμένα με αυτοσχέδια όπλα. Ενα περιστατικό με κάποια τυχερά και ηρωικά παιδιά , περιγράφεται παρακάτω.

Ιστορικό της μάχης στις 12 Ιανουαρίου 1765 του νεαρού Portefaix και των 6 παιδιών από τη Villeret de Chanaleilles
όπως περιγράφεται από τον ιερέα της ενορίας.. (ελεύθερη μετάφραση)


"Στις 12 Ιανουαρίου, το εξαγριωμένο θηρίο επιτέθηκε σε 5 νεαρά αγόρια από το Villeret, στην ενορία Chanaleilles.

Τα τρία μεγαλύτερα ήταν περίπου 11 ετών, τα δύο άλλα μόνο 8 ενώ συνοδεύονταν και από δύο νεαρά κορίτσια της ίδιας περίπου ηλικίας. Τα παιδιά αυτά πρόσεχαν ένα κοπάδι βοοειδών στην κορυφή ενός λόφου ενώ καθένα ήταν οπλισμένο με κοντάρι που έφερε στο άκρο του κοφτερή, σιδερένια λεπίδα 4 ιντσών.
Το αιμοβόρο Θηρίο αιφνιδίασε την ομάδα καθώς δεν το είδαν παρά μόνο όταν ήταν ήδη πολύ κοντά τους Τα παιδιά συγκεντρώθηκαν όσο γρηγορότερα μπορούσαν, λαμβάνοντας αμυντική θέση.
Το Θηρίο, αφού κύκλωσε την ομάδα δύο ή τρείς φορές, τελικά όρμησε σε ένα από τα μικρότερα αγόρια. Τα τρία μεγαλύτερα παιδιά αντεπιτιθέμενα, κατέφεραν πολλαπλά χτυπήματα στο Θηρίο χωρίς όμως να καταφέρουν να διαπεράσουν με τα όπλα τους το δέρμα του. Ωστόσο, με αυτό τον τρόπο, κατάφεραν να το αναγκάσουν να χαλαρώσει το δάγκωμά του.
Τελικά απομακρύνθηκε έχοντας αρπάξει ένα κομμάτι σάρκας από το δεξί μάγουλο του αγοριού, το οποίο κομμάτι και καταβρόχθισε μπροστά τους. Λίγες στιγμές αργότερα, με τη μανία του ανανεωμένη, επιτέθηκε και πάλι στα παιδιά, αρπάζοντας απ’το μπράτσο το μικρότερο. Τότε ένα από τα παιδιά, τρομοκρατημένο πρότεινε στα υπόλοιπα να διαφύγουν καθώς το Θηρίο παρέμενε απασχολημένο με τη λεία του μα ο μεγαλύτερος, ονόματι Portefaix, αντέτεινε ότι ή θα ελευθέρωναν το φίλο τους ή θα πέθαιναν εκεί, μαζί του.

Έτσι, κυνηγώντας το Θηρίο, το οδήγησαν σ’ ένα βάλτο του οποίου ο βυθός ήταν τόσο λασπώδης που το ζώο βούλιαζε και αναγκάστηκε να επιβραδύνει. Τα παιδιά, αφού το έφτασαν, και γνωρίζοντας ότι τα όπλα τους δεν θα μπορούσαν να βλάψουν το σώμα του Θηρίου, στόχευσαν το κεφάλι και ιδιαίτερα τα μάτια. Κατέφεραν πολλαπλά πλήγματα στο στόμα, το οποίο παρέμενε ορθάνοιχτο μα δεν κατάφεραν να πετύχουν ποτέ τα μάτια. Καθ’ όλη τη μάχη, το θηρίο κρατούσε συνεχώς το νεαρό αγόρι κάτω απ’ τα πόδια του μα δεν είχε την ευκαιρία να δαγκώσει καθώς ήταν απασχολημένο να αποφεύγει τις επιθέσεις.

Τελικά τα παιδιά αυτά κατάφεραν να παρενοχλήσουν τόσο σοβαρά το Θηρίο ώστε να αναγκαστεί ν’ εγκαταλείψει για δεύτερη φορά το αγόρι, ελαφρά τραυματισμένο στο βραχίονα και με μια ελαφριά γρατσουνιά στο πρόσωπο.
Καθώς η ομάδα συνέχιζε να φωνάζει με όλη της τη δύναμη, ένας άνδρας έσπευσε φωνάζοντας μαζί τους. Στο άκουσμα του νέου αυτού εχθρού, το Θηρίο στεκόμενο στα πίσω πόδια του διέφυγε μέσω μιας ρεματιάς ένα μίλι πιο μακρυά.

Τρείς άνδρες το είδαν να καταδύεται, να βγαίνει από το νερό και να κυλιέται στό έδαφος για κάποια ώρα. Κατόπιν το Θηρίο πήρε το δρόμο προς Mazel και καταβρόχθισε ένα 15-χρονο αγόρι στην ενορία του Grozes, στο Gevaudan.."

Ο 12χρονος Jacques Portefaix για αυτό του το ανδραγάθημα ανταμείφθηκε και του δόθηκε εκπαίδευση σε στρατιωτική σχολή με την προοπτική να γίνει αξιωματικός στον Γαλλικό Στρατό.

Εξίσου ηρωική περίπτωση είναι αυτή της Jeanne Jouve. Στις 9 Μαρτίου τρία από τα έξι παιδιά της δέχτηκαν την επίθεση του θηρίου. Η μητέρα τους τα υπερασπίστηκε λυσσαλέα με πέτρες ακόμα και με τα γυμνά της χέρια. Τελικά το τέρας αποχώρησε αφήνοντας την ίδια σοβαρά τραυματισμένη και ένα αγοράκι της αιμόφυρτο και με κατακρεουργημένο πρόσωπο. Το παιδί απεβίωσε τρεις μέρες αργότερα. Η είδηση τού περιστατικού έφτασε μέχρι τις Βερσαλλίες και ο βασιλιάς χορήγησε μία ανταμοιβή 300 λιβρών στην γενναία μητέρα.

Την άνοιξη του 1765 ο βασιλιάς απέστειλε τον φημισμένο κυνηγό Ντενεβάλ
Ο Ντενεβάλ ήταν γνωστός σ’ όλη τη χώρα ως έμπειρος κυνηγός λύκων και λεγόταν ότι είχε σκοτώσει πάνω από 1000 λύκους. Ούτε όμως αυτός κατάφερε κάτι, παρά τις διαφορετικές τακτικές που δοκίμασε.
Στις 29 Απριλίου του 1765, δύο μήνες περίπου από την άφιξη του Ντενεβάλ, ένας τοπικός ευγενής, ονόματι de la Chaumette, κυνήγησε μαζί με τους δύο αδερφούς του το θηρίο σώζοντας έναν βοσκό. Το πυροβόλησαν επανειλημμένως αλλά αυτό αφού ξανασηκώθηκε (όπως και στην περίπτωση των δύο κυνηγών κατά το προηγούμενο έτος), χάθηκε μέσα στην πυκνή βλάστηση γρυλίζοντας. Τα πολλά και μεγάλα ίχνη αίματος που ήταν εμφανή στον τόπο της επίθεσης, έδειχναν ότι το θηρίο είχε χάσει πολύ αίμα. Πάλι θεωρήθηκε ότι θα πέθανε μέσα στις επόμενες μέρες και πάλι οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Τον Ιούνιο, ο Ντενεβάλ εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια, αφού δεν μπόρεσε να κάνει το παραμικρό. Σαν να μην έφτανε αυτό, το θηρίο εξαπέλυσε περισσότερες επιθέσεις και με μεγαλύτερη αγριότητα.

Ως έσχατη λύση, εστάλη από την Αυλή ο βασιλικός κυνηγός Αντουάν ντε Μπωτέρν (Antoine de Beauterne) επικεφαλής μια ομάδας 40 ατόμων. Έφτασε στην περιοχή στις 22 Ιουνίου και μετά από εντατικές προσπάθειες τριών μηνών εντόπισε και σκότωσε, στις 21 Σεπτεμβρίου, έναν τεράστιο λύκο μέσα στο φαράγγι Bial κοντά στην Pommier . Είχε μήκος δύο μέτρων και βάρος 75 κιλών. Οι κάτοικοι όπως και ο ντε Μπωτέρν παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν ξαναδεί τόσο μεγάλο λύκο και εύλογα θεώρησαν ότι επρόκειτο για το τέρας που είχε ερημώσει την περιοχή. Επίσης, θύματα επιθέσεων του τέρατος βεβαίωσαν ότι ήταν αυτό, αναγνωρίζοντας σημάδια που είχε στο σώμα του τα οποία είχαν προκληθεί από την πάλη με κάποια θύματά του. Το ζώο βαλσαμώθηκε και στάλθηκε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας των Παρισίων. Μεγάλη χαρά και ανακούφιση επικράτησε στις πολύπαθες περιοχές. Ο βασιλικός κυνηγός πανηγύρισε την επιτυχία του, ενώ οι κάτοικοι προσπάθησαν να ξαναρχίσουν την ζωή τους και να επουλώσουν τα ψυχικά και σωματικά τραύματα που είχε αφήσει στο πέρασμά του ο υπερμεγέθης λύκος.
Σύντομα, όμως, η χαρά και η αγαλλίαση διαλύθηκαν. Στις 2 Δεκεμβρίου δύο παιδιά τραυματίστηκαν σοβαρά. Δεκάδες θάνατοι ακολούθησαν κατά τα επόμενα δύο έτη. Εκστρατεία εναντίον του θηρίου οργανώθηκε από τον κόμητα de Tournon όμως επι 18 μήνες αργότερα, δεν είχε αποφέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα.

Η κατάσταση έμοιαζε να ξεφεύγει. Μια ολόκληρη Γαλλία και αδυνατούσε να σκοτώσει ένα κάποιο θηρίο. Για πολιτικούς λόγους ,με εντολή του βασιλιά έπαψαν να ανακοινώνονται ειδήσεις που έρχονταν από τη Ζεβοντάν . Όλη η περιοχή πλέον είχε παραλύσει. Οι απελπισμένοι χωρικοί δεν τολμούσαν να βγουν από τα σπίτια τους, παρατώντας τις εργασίες τους. Έτσι, πέραν των συνεχών θανάτων, η περιοχή αντιμετώπιζε και το ενδεχόμενο της οικονομικής καταστροφής . Οι όροι πλέον είχαν αντιστραφεί: το τέρας της Ζεβοντάν έκανε τη Ζεβοντάν να ονομάζεται «η χώρα του θηρίου» (pays de la bete).

Σημείωση: Κάποιοι τοπικοί ευγενείς βοήθησαν με όποιον τρόπο μπορούσαν τους δύστυχους χωρικούς, διοργανώνοντας κυνήγια για την εξόντωση του τέρατος ή προσφέροντας με δικά τους έξοδα περίθαλψη στα θύματα, ακόμα και καταλύματα. Άλλοι πάλι αδιαφόρησαν για την τύχη των συντοπιτών τους φροντίζοντας μονάχα για την δική τους ασφάλεια. Όταν το 1789 εξερράγη η Γαλλική Επανάσταση, οι χωρικοί της Ζεβοντάν επενέβησαν πολλές φορές για να σώσουν ευγενείς (ή απογόνους αυτών) που τους είχαν συμπαρασταθεί και βοηθήσει κατά την τριετία 1764-1767. Αντίθετα, αδιαφόρησαν για τους υπόλοιπους.

Η θανάτωση του θηρίου

Τον Ιούνιο του 1767 εκατοντάδες χωρικοί μαζεύτηκαν στον καθεδρικό ναό του Notre-Dame de Beaulieu για να ζητήσουν από τον Θεό να τους απαλλάξει από το τέρας, που το θεωρούσαν τιμωρία για τις αμαρτίες τους. Ιδίως κατά την άνοιξη του έτους αυτού η συχνότητα των επιθέσεων είχε αυξηθεί δραματικά. Ένας τοπικός κυνηγός ονόματι Ζαν Σαστέλ (Jean Chastel) ζήτησε από τους ιερείς του ναού να ευλογήσουν τις σφαίρες και το όπλο του.
Στις 19 του μηνός, στα πλαίσια μιας ακόμα εκστρατείας που διοργανώθηκε από έναν τοπικό ευγενή, ο Ζαν Σαστέλ σκότωσε το τέρας στο πέρασμα Sogne d’ Aubert. Ήταν ένα ζώο παρόμοιο με τον λύκο που είχε σκοτώσει ο ντε Μπωτέρν πριν δύο χρόνια. Αν και έμοιαζε με λύκο, ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερο. Όταν άνοιξαν το στομάχι του, βρήκαν μέσα ανθρώπινα υπολείμματα.
Το τέρας βαλσαμώθηκε και περιφέρθηκε στην περιοχή ώστε να το δουν οι κάτοικοι και να ηρεμήσουν. Ο βασιλιάς ζήτησε το βαλσαμωμένο ζώο να σταλεί στις Βερσαλίες για να εκτεθεί στο παλάτι.Μέχρι να φτάσει όμως στο Παρίσι, το κουφάρι του ζώου είχε αρχίσει να βρωμάει, προφανώς επειδή δεν είχε ταριχευτεί σωστά. Για μερικές μέρες, οι αυλικοί των Βερσαλλιών θαύμασαν το πρωτόγνωρο έκθεμα, αλλά έπειτα απομακρύνθηκε και θάφτηκε καθώς η δυσωδία είχε γίνει αφόρητη. Μια εβδομάδα αργότερα μετά την εξολόθρευση του τέρατος, άλλο ένα κυνήγι οργανώθηκε. Αποτέλεσμα είχε την θανάτωση ενός μεγάλου θηλυκού λύκου που εικαζόταν ότι ήταν ο σύντροφος του τέρατος.

Μαρτυρίες περί του Θηρίου

Ο μαρκήσιος του Apchier ζούσε στο κάστρο του των Besques, κοντά στο Charraix κυνηγώντας το Θηρίο με τους υπηρέτες του για πολύ καιρό. Ήταν σε μια από αυτές τις κυνηγετικές εξορμήσεις, την 19η Ιουνίου του 1767 όταν ο Jean Chastel σκότωσε το Θηρίο (ένα αρσενικό ζώο). Ένα πρακτικό που διασώζεται στα Εθνικά Αρχεία, γραμμένο στις 20 Ιουνίου 1767 από το βασιλικό γραφέα του Langeac, μας δίνει τις ακόλουθες πληροφορίες:

- «Όταν ο μαρκήσιος του Apchier μετέφερε το ζώο στο κάστρο του των Besques, της ενορίας Charraix, θεωρήσαμε σκόπιμο να δούμε και οι ίδιοι το λυκόμορφο κτήνος. Μα επρόκειτο για έναν ασυνήθιστο λύκο. Το κεφάλι του και οι διαστάσεις του ήταν πολύ διαφορετικά από των λύκων που απαντά κανείς στη χώρα. Αυτό επιβεβαιώνεται από περισσότερα από 300 άτομα απ’ όλη τη χώρα που έσπευσαν να το δουν. Πολλοί κυνηγοί και ειδικοί υπογράμμισαν ότι μόνον η ουρά και τα οπίσθια προσομοιάζαν εκείνα του λύκου ενώ το κεφάλι του είχε τερατώδεις διαστάσεις! Τα μάτια του έφεραν μιαν ασυνήθιστη μεμβράνη που ξεκινούσε από τη βάση της κόγχης και μπορούσε να καλύψει ολόκληρο το βολβό αν αυτό χρεαζόταν.
Ο λαιμός ήταν καλυμμένος από πυκνό ερυθρό-γκριζο τρίχωμα με ορισμένες μαύρες ρίγες. Υπάρχει επίσης μία μεγάλη καρδιοειδής κηλίδα λευκού τριχώματος στο στέρνο ενώ τα πόδια φέρουν τέσσερα δάκτυλα οπλισμένα με τεράστια νύχια, πολύ μακρύτερα από εκείνα του κοινού λύκου. Τα πόδια αυτά είναι πολύ μεγάλα, ιδιαίτερα τα εμπρόσθια, έχουν δε το χρωματισμό των ποδιών του ελαφιού.
Αυτή η περιγραφή μας φαίνεται κάπως σχετική καθώς ούτε οι ειδικοί, ούτε οι κυνηγοί είχαν ξαναδεί λύκο με τέτοιο χρωματισμό. Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι οι πλευρές του δεν ήταν τοποθετημένες διαμήκως όπως του λύκου, γεγονός που επέτρεπε στο ζώο να στρέφει πολύ εύκολα.

Οι αναλογίες του ζώου αυτού ήταν:

Μήκος από τη ρίζα της ουράς ως την κορυφή της κεφαλής, τρία πόδια (99 εκ.)

Από την κορυφή της κεφαλής ως τα μάτια, έξι ίντσες (16,2 εκ)

Από τα μάτια ως τη μύτη, 5 ίντσες (13,5 εκ)

Πλάτος από το ένα αυτί ώς το άλλο, 7 ίντσες (18,9 εκ)

Άνοιγμα του στόματος, 7 ίντσες (18,9 εκ)

Πλάτος του λαιμού, περίπου 8 ίντσες (22,9 εκ)

Πλάτος των ώμων, 11 ίντσες (29,7 εκ)

Πλάτος των οπισθίων, περίπου 8 ίντσες (22,9 εκ)

Μήκος της ουράς, 8 ίντσες (21 εκ) (ενώ η ουρά πάντοτε περιγράφεται ως «πολύ μακρυά»...υπάρχει σφάλμα στις εγγραφές?)

Διάμετρος της ουράς, περίπου 3 ίντσες (8 εκ)

Μήκος του αυτιού, τέσσερα δάκτυλα και έξ γραμμές.

Απόσταση μεταξύ των οφθαλμών, περίπου 2 ίντσες (5 εκ)

Μήκος του βραχίονος, περίπου 8 ίντσες (23 εκ)

Μήκος του πήχεος, 8 ίντσες (23 εκ)

Μήκος μεταξύ τελευταίας αρθρώσεως και ονύχων, περίπου 7 ίντσες (18 εκ)

Μήκος σιαγόνας, 6 ίντσες (16,2 εκ)

Πλάτος ρινός, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)

Πλάτος κάτω γνάθου, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)

Μήκος κοπτήρα, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)

Μήκος κάτω γνάθου ???

Μήκος άνω γνάθου, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)

Μήκος γλώσσας από τη ρίζα, 15 ίντσες (38 εκ)

Πλάτος οφθαλμών, περίπου 1 ίντσα (3 εκ)

Πλάτος κεφαλής, 7 ίντσες (18 εκ)

Πίσω πόδια, πρώτη και δεύτερη άρθρωση, περίπου 7 ίντσες (18 εκ)

Πίσω πόδια, τρίτη άρθρωση ως τα νύχια, 10 ίντσες (25 εκ)

Πλάτος των ποδών, περίπου 4 ίντσες (10 εκ)

Από το σφυρό ως το άκρο πόδα, 6 ίντσες (15 εκ)
(ένα πόδι = 30, 48 εκ; μία ίντσα = 2,54 εκ)

H άνω γνάθος φέρει 6 κοπτήρες. Ο έκτος είναι μακρύτερος από τους άλλους. Παρουσία δύο αγκίστρων μακράν των κοπτήρων, ύψους μίας ίντσας και διαμέτρου μισής. Τρείς οστεθλάστες (ένας μικρός και δύο μεγάλοι), ο τέταρτος γομφίος είναι μεγαλύτερος από τους υπολοίπους και σχεδόν εφάπτεται του πέμπτου (διαιρούμενος σε δυο μέρη, κάθετα μεταξύ τους ενώ είναι στραμμένος προς το εσωτερικό του ουρανίσκου).
Η κάτω σιαγόνα φέρει συνολικά 22 δόντια ήτοι 6 κοπτήρες και εκατέρωθεν άγκιστρα, όπως και στην άνω γνάθο, επτά οστεοθλάστες με τον πρώτο πολύ μικρό, οι επόμενοι τρείς γομφίοι είναι μεγαλύτεροι και παρόμοιοι με τους 2ο και 3ο άνω γομφίους, ο πέμπτος είναι παχύτερος και μακρύτερος διαιρούμενος σε τρία μέρη εξ’ ων το εμπρόσθιο είναι και το πιο κοντό, ο έκτος φέρει δύο εμπρόσθιες και δύο πλευρικές προεξοχές ενώ ο 7ος είναι πολύ μικρός. Επίσης παρατηρήθηκε ύψος του ζώου στο ακρώμιο 2 πόδια και 4 ίντσες καθώς και ζωηρό κόκκινο χρώμα οφθαλμών.»

Η δεύτερη μαρτυρία προέρχεται από τα αρχεία «Archives Departementales του Puy-de-Dome»:
Σε επιστολή προς τον κόμη του ****, σχετικά με το φόνο του θηρίου που λυμαίνονταν το Gevaudan:

- «Το άνοιγμα του στόματος ήταν πολύ μεγάλο, οι κοπτήρες παρόμιοι εκείνων του σκύλου, τα μεγάλα του δόντια πυκνά και ακανόνιστα, ο λαιμός πολύ παχύς και κοντός, φέρει δε τρίχωμα σκληρό και πυκνό με εγκάρσια μαύρη λωρίδα που κατεβαίνει στους ώμους, τα οπίσθια προσομοιάζουν εκείνα του λύκου (εκτός το τεράστιο πάχος), τα εμπρόσθια πόδια κοντύτερα των οπισθίων και λεπτότερα από εκείνα του κοινού λύκου καλυμμένα όπως και το εμπρόσθιο τμήμα της κεφαλής με κοντό, λείο, όμοιο σε υφή και χρώμα με εκείνο του ελαφιού τρίχωμα. Το τρίχωμα του σώματος ήταν πολύ πυκνό και μακρύ, γκριζωπό και μαυρόστικτο. Το ζώο έφερε μεγάλη λευκή κηλίδα σε τέλειο καρδιοειδές σχήμα(...) Αποφασίσαμε να αφαιρέσουμε τις σάρκες του και να κρατήσουμε το σκελετό.(...)Προς έκπληξή μας το κεφάλι ήταν κάτι αξιοσημείωτο. Μετά την αφαίρεση των ιστών, παρατηρήσαμε οστεώδη διαμήκη προεξοχή που ξεκινούσε από την ινιακή χώρα. Ήταν 7 ίντσες σε ύψος και κατέληγε στο εμπρόσθιο τμήμα της κεφαλής. Αφαιρέσαμε μυώδη μάζα σαρκός βάρους μεγαλύτερου των 6 λιβρών το οποίο κάλυπτε τα βρεγματικά οστά. Οι μύες αυτοί καταφύονταν στην κάτω γνάθο και την οφθαλμική χώρα. Αφού αφαιρέθηκαν όλα αυτά τα σαρκώδη τμήματα, αυτό το κεφάλι, το τόσο τερατώδες στη φυσική του μορφή, απέμεινε μόλις μεγαλύτερο από μια γροθιά».(...)

Εν Langeac, την 6η Ιουλίου 1767..

Βιβλιογραφία « The Beast of Gevaudan » του Francois Fabre,


Ο υπολογισμός των θυμάτων του τέρατος διαφέρει ανάλογα με αυτόν που κάνει την εκτίμηση. Κατά μια εκτίμηση το τέρας σκότωσε πάνω από 100 ανθρώπους και τραυμάτισε σοβαρά άλλους 30. Ο de Beaufor (1987) αναφέρει 210 επιθέσεις που είχαν ως αποτέλεσμα 113 θανάτους και 49 τραυματισμούς.


Συνοπτικά η παρακάτω αποτίμηση μοιάζει να περιγράφει την πραγματικότητα.
Απο τις 239 επιθέσεις, έχουμε τον εξής απολογισμό ανα έτος:

1764
18 νεκροί
5 τραυματίες

1765
54 νεκροί
28 τραυματίες

1766
18 νεκροί
13 τραυματίες

1767
21 νεκροί
7 τραυματίες

Ισως αρκετοί θάνατοι δεν μας είναι γνωστοί, είτε επειδή οι Αρχές, κατόπιν διαταγής του βασιλιά, αρνούντο να τους καταγράψουν, είτε επειδή δεν δηλώνονταν από τις οικογένειες των θυμάτων. Οι περισσότεροι θάνατοι έγιναν εντός του νοητού τριγώνου που οριοθετούν οι πόλεις St-Flour, St-Chely-d'Apcher και Saugues. Παρά το μεγάλο ποσοστό αναλφαβητισμού της περιοχής, τα γεγονότα μας είναι αρκετά γνωστά λόγω των πρακτικών και των καταλόγων που κράτησαν κάποιοι μορφωμένοι ντόπιοι κληρικοί, όπως ο αβάς Pierre Pourcher που έγραψε πάνω από 1000 σελίδες για τα εν λόγω συμβάντα.

Παραλειπόμενα



Πολλές ερμηνείες έχουν διατυπωθεί για τη φύση του παράξενου αυτού ζώου. Καμιά δεν έχει γίνει γενικά αποδεκτή και μελετητές, ιστοριοδίφες και φυσιοδίφες συνεχίζουν να ερίζουν μέχρι σήμερα.
Κατα ένα παράδοξο λόγο , όπως είπα και παραπάνω , το τέρας ορμούσε πιο πολύ σε γυναίκες και παιδιά με το φώς της ημέρας । Οι γνώσεις που έχουμε για τα αρπακτικά αναφέρουν οτι κυνηγούν νύκτα και όχι ημέρα। Επίσης δεν βρήκα αναφορές για επιθέσεις του, σε οικόσιτα ζώα.

Κατά την περίοδο της δράσης του, οι έντρομοι χωρικοί άλλοτε το θεωρούσαν λυκάνθρωπο, θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες τους, άλλοτε σατανικό πλάσμα υποχείριο κάποιας μάγισσας, άλλοτε πάλι ως την προσωποποίηση του ίδιου του διαβόλου। Άλλες θεωρίες υποστηρίζουν ότι επρόκειτο για ένα άγνωστο, στους περισσότερους Ευρωπαίους εκείνης της εποχής, εξωτικό ζώο (όπως ύαινα) που πιθανώς να ξέφυγε από το εκτροφείο κάποιου εκκεντρικού αριστοκράτη। Άλλοι πάλι συγκλίνουν προς την άποψη ότι ήταν ένα υβρίδιο λύκου ή μια τερατογένεση λύκου και σκύλου ή μια τερατογένεση αρκούδας. Πιθανότατα ότι του διαόλου πράμα και να ήταν, πρέπει να ήταν παραπάνω από ένα.

Το θηρίο της Ζεβοντάν αποτελεί ένα από τα αγαπημένα θέματα των κρυπτοζωολόγων. Και στο πεδίο αυτό έχουν εκφραστεί πάμπολλες θεωρίες που κυμαίνονται από υβρίδια γνωστών ζώων (όπως αναφέρθηκε παραπάνω) έως προϊστορικά αρπακτικά που μπορεί να επιβιώνουν σε απρόσιτες γωνιές της υδρογείου.


Οταν πέρασε το κακό, χύθηκε πολύ μελάνη για το Θηρίο. Περισσότερα από 1500 σχετικά συγγράμματα έχουν καταγραφεί από το 1767.
Τα περισσότερα μπορεί κανείς να βρεί σε δημόσια αρχεία και βιβλιοθήκες της περιοχής . Δεν είναι όμως όλα γνωστά. Ιδιαίτερα εκείνα τα οποία, αν υφίστανται, ανήκουν σε ιδιωτικά αρχεία. Ίσως, κάποια μέρα, να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τα γεγονότα.


Η γαλλική ταινία «Η Αδελφότητα των Λύκων» (Le Pacte des Loups, 2001) περιγράφει ακριβώς αυτό το γεγονός. Αν και οι συντελεστές της ταινίας μελέτησαν τα χρονικά που αναφέρονται στα γεγονότα, τελικά υιοθέτησαν μια από τις πολλές θεωρίες συνομωσίας: Το τέρας ήταν μια λέαινα εκπαιδευμένη από έναν παρανοϊκό αριστοκράτη και οι επιθέσεις γίνονταν στα πλαίσια άσκησης πολιτικής πίεσης από μια μυστική αδελφότητα προς την γαλλική κυβέρνηση. Η απόκοσμη εμφάνισή του, οφειλόταν σε μια αλλόκοτη πανοπλία με την οποία το είχε ντύσει το αφεντικό του.

Τα παραπάνω τα βρήκα απο περιήγησή στον ιστό, κυρίως στις παρακάτω διευθύνσεις:

http://el।wikipedia।org/wiki/Κτήνος_της_Ζεβονταν (υπέροχη δουλειά απο τον συγγραφέα του άρθρου)
http://labete।izfree।com/
http://www.betedugevaudan।com (εξίσου καταπληκτική δουλειά όπου υπάρχει και μερική μετάφραση στα Ελληνικά )